Պատերազմները քրեորեն դատապարտելի են, համաճարակները՝ ոչ։
Կյանքը շեղվել է սովորական ընթացքից։ Մարդիկ ինքնամեկուսացել են։ Երևանյան լիքը փողոցները դատարկվել են։ Փակվել է համալսարանը, ու ես, մի փոքր անգամ չոգևորվելով այս հանգամանքից, հեռացել եմ Երևանից՝ քաղաքը թողնելով բնիկներին։ Բայց քանի որ ցանկացած իրավիճակից պետք է քաղել լավագույնը, չսպանելով ժամանակս՝ փորձում եմ այն օգտագործել հնարավորինս արդյունավետ։ Դե, իսկ իմ ժամանակը ոչինչ ավելի արդյունավետ դարձնել չի կարող, քան գրելը։ Հավատացնում եմ՝ գրելու շատ բան կա, հատկապես՝ հիմա։ Ինչպես չգրեմ այն ամենի մասին, ինչը տեսնում եմ այս օրերին։ Երբ արտակարգ դրությանը, անսովոր ապրելակերպին գերազանցում է անսովոր արտակարգ սերը։ Մեր ժամանակներում իսկական սեր է, երբ մեզ կոչ են անում պահպանել սոցիալական տարածք կոչվածը, բայց մեր կողքին մենք ունենք մարդիկ, որոնց հետ շփվելիս չենք հասկանում ոչ մի սոցիալական տարածք, որովհետև պիտի բուժենք ու բուժվենք մոտիկությունո՜վ, առանց որևէ տարածք պահելու։ Մենք կապաքինվենք իրար գրկելով, կապաքինվենք՝ զգալով, որ միայնակ չենք։ Կապաքինվենք, որովհետև կհասկանանք, որ նրանց համար հաստատ արժե ապրել նույնիսկ համաճարակի ժամանակ։
Եվ եթե սոցիալական տարածքը լիներ փրկությունը, բժիշկներն այդքան մոտ չէին կանգնի իրենց հիվանդներին։ Եթե դա լիներ բուժումը, աշխարհում ոչ մեկն այդպես էլ չէր բուժվի, որովհետև իրարով պիտի բուժվենք։ Համաճարակը մարդկանց ներսում է. ներսից են վարակված, ներսից էլ պիտի բուժվեն։
Սերը կանցկացնի կորոնավիրուսը։
Սե՛րը կլավացնի մեզ կորոնավիրուսի օրերին։
#չփռշտաք
#առողջություն