-Հը՞ն, Գո՛ռ, դեռ «պավեստկադ» չե՞ն տվել:
Արդեն մի քանի օր էր, ինչ սկսվել էր ամառային զորակոչը, ու նույնքան օր էր, ինչ ես նույն հարցն էի տալիս ընկերներիցս մեկին, որը պիտի ծառայության գնար այս ամռանը: Ու ամեն անգամ ստանում էի բացասական պատասխան: Ծիծաղելով ասում էի.
-Աչքիս մոռացել են քո մասին:
Մի պահ ուրախանում էի, որ դեռ չի գնում, հետո հասկանում՝ միևնույնն է, գնալու է, ուրեմն, ինչքան շուտ՝ այնքան լավ:
Արդեն մի քանի օր էր, ինչ սկսվել էր ամառային զորակոչը, հետևաբար՝ նաև զորացրումը: Արդեն մի քանի օր էր՝ ընկերներիցս մեկին հարցնում էի՝ երբ է գալու, ասում էր՝ բան չմնաց, մի քանի օրից: Ուրախանում էի, որ շուտով գալու է, հետո հիշում էի, որ մյուսն էլ գնալու է, ու խառը զգացողություն էր ներսումս առաջանում: Ստացվում էր՝ ընկերներս փոխարինելու են միմյանց: Ես ասում եմ ընկեր՝ դուք հասկացեք եղբայր ու եղբորից էլ առավել, հասկացեք սյուն ու ապավեն, որոնցում մինչև վերջ վստահ եմ:
Արդեն մեկ-երկու օր էր, որ Գոռին էլ նույն հարցը չէի տալիս, այն օրը դրական պատասխան էի ստացել: Արդեն մեկ-երկու օր էր` ծառայող ընկեր-եղբորս էլ չէի հարցրել՝ երբ է գալու, օրն ասել է: Պարզվում է՝ Գոռը գնում էր նրա վերադարձից մեկ օր շուտ: Փաստորեն, երկու ընկեր չէին հասցնում իրար տեսնել, բայց փոխարինվում են մեկը մյուսով: Փաստորեն, նույնիսկ մեկ օր մեր բանակը չի զրկվում իր սյուներից, ու ես էլի կարող եմ հանգիստ խղճով գլուխս դնել բարձին:
Դե՜ ինչ, բարի ու անփորձանք ծառայություն բոլոր նրանց, ովքեր զորակոչվել են և բարի վերադարձ նրանց, ովքեր պատվով վերադարձել են հայրենի օջախներ: