Եղանակի տեսություն, և կրկին Հայաստանին է մոտենում նոր ցիկլոն: Կրկին մինուսներ ու ցածր ջերմաստիճան: Այս տարի ձմեռը սաստիկ է, ցուրտ է, նույնիսկ այդ ցրտի և ջեռուցման բացակայության պատճառով դասերը սկսվում են ժամը 10:00-ին: Երբ համադասարանցիներով զրուցում ենք եղանակի այս դաժան փոփոխություններից, միշտ մեկը ասում է․
-Դե լա՛վ, հերք է բողոքեք, բա երևանցիներն ու Արարատյան դաշտավայրում ապրողներն ի՞նչ ասեն, էնտեղ ամենացուրտն է։
Մեր բախտը բերել է, որ մեր գյուղում գազաֆիկացում կա, իսկ ի՞նչ անեն այն գյուղերի բնակիչները, որտեղ գազի բացակայության պատճառով մարդիկ տաքանում են փայտի ու աթարի վառարաններով: Լավ էր՝ գոնե մեր դպրոցի ջեռուցման հարցը շուտ կարողացան լուծել,այլապես ամեն դասարանում 1 կամ 2 բացակայի փոխարեն՝ ամբողջ դասարանը դպրոց չէր գա: Բայց անկախ ամեն ինչից՝ կա՞ գազ, թե ոչ, վառարանը փայտի՞ է, թե՞ ոչ, ձյունը գալիս է, գոյանում է մերկասառույցը: Դրսի ջերմաստիճանը ջեռուցումից կախված չէ, ո՞ւմ գանգատվենք։ Եթե ուզում ես ոտքով որևէ տեղ գնալ, ճանապարհին 1-2 անգամ ընկնում ես, կարծես ընկնելը պարտադիր պայման է: Իսկ փոքրիկները ուշադրություն չեն դարձնում անգութ ցրտին, վազում են դուրս՝ ձնագնդի խաղալու, երբ ձմռան արևի գունատ շողերը մի փոքր փայլում են:
Անկախ ամեն ինչից ես նույնպես սիրում եմ ձմեռը, քանի որ շուրջ բոլորը պատվում է սպիտակով՝ միապաղաղ, բայց իմ սիրելի գույնով: