Սիրիայից արտագաղթածները

Հարցազրույց հարևանուհուս` Աննա Միրզոյանի հետ, որը Սիրիայից արտագաղթելով Հայաստան, բավարար պայմաններ ձեռք չբերելու պատճառով դիմել է Շվեդիայի դեսպանատանը՝ Շվեդիա մեկնելու ցանկությամբ:

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

-Ինչպե՞ս մեկնեցիք Սիրիա:

-Ես գնացել էի մորաքրոջս տուն, որտեղ հանդիպեցի մի տղայի, ով հետագայում դարձավ իմ ամուսինը: Նա եկել էր Հայաստան որպես զբոսաշրջիկ: Իրար հետ ծանոթացանք, սիրեցինք իրար և ամուսնանալով՝ մեկնեցինք Սիրիա:

-Մեկնելով Սիրիա հե՞շտ հարմարվեցիք, լեզուն հե՞շտ էր արդյոք:

-Շուրջ երեք տարի չէի կարողանում հարմարվել, ամեն ինչ շատ օտար էր, մարդիկ իրենց լեզվով, ապրելաոճով, հագուստով տարբերվում էին: Լեզուն բարդ էր. երեք տարում կարողացա սովորել:

-Իսկ կայի՞ն այնպիսի տոներ, որոնք Հայաստանում չկան:

-Այո, այդպիսի տոներ հիշում եմ, դրանք իմ մեջ տպավորվել են, քանի որ շատ հետաքրքիր տոներ էին և նշվում էին հետաքրքիր ձևով: Տոներից մեկը, որը ես սիրեցի առաջին իսկ օրվանից, «Խաչի» տոնն է: Այն նշվում է հետևյալ կերպով. մարդիկ վերցնում են մի մեծ խաչ, որը զարդարում են, և շրջում տարբեր փողոցներով: Նշվում է սեպտեմբերի 14-ին: ( Սուրբ Խաչի տոնն է, որը Հայաստանում ավելի շատ գիտեն «Սրբխեչ» անունով): Կար ևս մի տոն, որը կոչվում է Մարիամ Աստվածածնի տոն, որի ժամանակ Տիրամոր նկարը եկեղեցում զարդարում էին ծաղիկներով և դուրս գալիս փողոց` ծաղիկներ բաժանելով մարդկանց:

Այնտեղ ամսվա մեջ մեկ կամ երկու անգամ մարդիկ հավաքվում էին, հագնում տարբեր տոնական հագուստ և պարելով ու երգելով՝ շրջում էին փողոցներով:

-Իսկ դուք ինչքա՞ն բնակվեցիք Սիրիայում:

-Մենք Սիրիայում բնակվեցինք շուրջ յոթ տարի: Այդ յոթ տարվա մեջ ես սիրեցի այդ երկիրը, այնտեղի ապրելակերպը, տոները, և շատ ու շատ այլ բաներ:

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

-Հայաստան մեկնելով ի՞նչը փոխվեց Ձեր մեջ:

-Հայաստան մեկնելիս շատ բան էր փոխվել, քանի որ հարմարվել էի լավ ապրելակերպին, այնտեղ ամեն ինչ կազմակերպված էր, և կյանքը` հեշտ:

-Պատերազմական իրավիճակներից ելնելով, ե՞րբ վերադարձաք Հայաստան, ինչո՞ւ չեք ցանկանում մնալ այստեղ, այլ ուզում եք իբրև փախստական այլ երկիր տեղափոխվել:

-Երբ սկսվեց պատերազմը, մենք դուրս եկանք երկրից և եկանք Հայաստան: Դիմեցինք տարբեր կազմակերպությունների, որտեղ օգնում էին սիրիահայությանը, բայց նրանք մեզ մերժեցին, ասելով, որ պատերազմը սկսվելուն պես մենք դուրս ենք եկել երկրից, և չօգնեցին: Հայաստանում չունենալով տուն, բավարար պայմաններ՝ դիմեցի Շվեդիայի դեսպանատանը, քանի որ ապրում եմ հայրական ընտանիքիս հետ, ու երեխաներս արդեն մեծանում են: Այստեղ երկար ապրել չեմ կարող, քանի որ ամուսինս էլ հիմա գտնվում է Շվեդիայում:

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

-Ձեր երեխաները ցանկանո՞ւմ են մեկնել Հայաստանից:

-Ոչ, չեն ցանկանում, քանի որ դպրոց հաճախել են Հայաստանում, սովորել են այստեղ և սիրում են իրենց դպրոցը: Ունեն բազում ընկերներ Հայաստանում: Երկուսն էլ`աղջիկս և տղաս, սովորել են հայերեն տառերը, գրելաձևը, կարդալը: Աղջիկս երկրորդ դասարանում է սովորում, իսկ տղաս՝ երրորդ, և նրանք երկուսն էլ չեն ցանկանում լքել իրենց դպրոցը:

-Երբ մեկնեք Շվեդիա, արդեն մտածե՞լ եք, թե ինչով եք զբաղվելու այնտեղ:

-Դեռ ոչ, բայց երբ մեկնեմ, հարմարվելով երկրին, կզբաղվեմ ինչ-որ մի գործով, որը ես կսիրեմ և կկարողանամ լավ կատարել:

-Կցանկանայի՞ք նորից մեկնել Սիրիա, այլ ոչ Շվեդիա:

-Այո, քանի որ Սիրիայում ունեմ տուն, սովորել էի այնտեղի կյանքին և ամեն ինչ լավ էր:

-Կցանկանայի՞ք ինչ-որ բան ավելացնել:

-Կցանկանայի հայ ազգին կոչ անել լինել բարեհամբույր թե՛ սփյուռքահայերի, և թե՛ այլ ազգերի նկատմամբ, քանի որ մի օր էլ նրանք կարող են գտնվել այլ երկրում: