Մեկ տարվա ընդմիջումից հետո՝ երեկ վերջապես նորից օլիմպիադայի մասնակցեցի: Ի տարբերություն նախորդ անգամների՝ գրեթե լարվածություն չկար, ու կարող էի ավելի մեծ ուշադրություն դարձնել կազմակերպչական մասին: Եվ բացի դրանից, հիմա արդեն այլ տեսանկյունից եմ նայում այդ ամենին, ինչն ինձ օգնում է ավելի շատ բան նկատել: Հիմա կասեք՝ միշտ բողոքում եմ, բայց թերությունները մատնանշելը դրանք շտկելու ճանապարհի առաջին քայլն է: Հիմա անցնեմ բուն նյութին:
Նախ և առաջ այն, որ օլիմպիադաները միշտ ուշացումով են անցնում, նորություն չէ, բայց սա դեռ այնքան էլ անտանելի չէ: Վերջին րոպեին դասասենյակ ազատելը աշակերտներին տեղավորելու համար, խոսում է օլիմպիադայի՝ ոչ այնքան կազմակերպված լինելու մասին:
Մարդիկ մի վատ սովորություն ունեն՝ դիմացինից պահանջում են մի բան, որ իրենք իսկ չեն կարողանում անել: Օլիմպիադայի սենյակում մեզանից պահանջում են լռություն պահպանել, այնինչ իրենք՝ կազմակերպիչներն են ամբողջ ընթացքում խոսում՝ թույլ չտալով աշակերտներին կենտրոնանալ: Հետո էլ բողոքում են, թե աշակերտները կանոններին չեն հետևում՝ առանց մտածելու, որ գուցե դրա պատճառը կազմակերպման ձևն է, ոչ թե մասնակիցները:
Հենց այս պարզ պատճառով էլ աշխատում եմ չմասնակցել պետական մարմինների կողմից կազմակերպված որևէ մրցութային քննության: Եվ կարծում եմ՝ ավելի լավ կլիներ՝ նախքան աշակերտներին մեղադրելը, այդ մրցույթների կազմակերպիչները իրենց արած գործին և դրա որակին հետևեին: