Երկու տարի առաջ ես պատկերացում անգամ չունեի 17-ի մասին: Մեկ տարի առաջ ֆեյսբուքյան էջումս սկսեց հայտնվել Կարինեի նկարը, կարմիր գույնով ինչ-որ նշան, ու երբ սեղմում էի Կարինեի նկարի վրա, բացվում էր մի էջ՝ նրա հոդվածներով: Կարդում էի միշտ: Ո՞վ կպատկերացներ, որ մի օր էլ ես իմ հոդվածների էջը բաց կանեմ:
Կարինեն մի երեկո գրեց ինձ՝ ցանկանալով հեռախոսահամարս: Ասաց, որ կարևոր բան ունի ասելու: Սպասում էի: Խոսեցինք: Սկսեց ուրախ պատմել 17–ի, առաջիկա Հրազդանի դասընթացի մասին: Շատ ուրախացա, որոշեցի անպայման մասնակցել: Դե, մտածում էի, որ երեք օրով առօրյաս մի փոքր կփոխվի: Բայց էլի պատկերացում չունեի, որ այդ երեք օրերը ինչ-որ նոր աշխարհի ստեղծման առաջին օրերն էին լինելու: Անցան այդ օրերը, հանդիպեցի ամենաջերմ մարդկանց խմբին, լիովին պատկերացրի 17-ի դերը:
Սկսեցի գրել: Սկզբում չէի հարմարվում իրապատման ժանրին, սովոր էի կախարդական գործողություններով, ճոխ-ճոխ անհասկանալի բառերով շարադրություններ գրելուն: Սկսեցի աշխատել ինձ վրա: Հիմա արդեն ստացվում է գրել աչքի տեսածին ու սրտի զգացածին համապատասխան բաներ: Սկսել եմ շուրջս ավելի ուշադիր նայել, ամեն բան սկսել է հուզել ինձ, անգամ սեղանին հանգրվանած փոշին: Մի կարևոր ձեռքբերում. սկսել եմ ավելի շատ օգտագործել հեռախոսիս հետնախցիկը , և մոռացել եմ անգամ սելֆի կոչվածը: Ֆեյսբուքյան շրջապատս լիովին փոխվել է: Ընկերներիս ցուցակում հայտնվել են բարի, ինտելեկտով հարուստ մարդիկ: Հայտվել եմ նաև լավագույն հարյուր թղթակիցների շարքում: 17-ի թիմը ուժեղ ջերմություն է ինձ փոխանցել, և ես չեմ պատրաստվում այն թողնել ու մի օր կորցնել:
Այո՛, ես նոր թղթակից եմ: Կարծում եմ ՝ կգա մի օր, որ ես էլ կսիրվեմ իմ հոդվածներով: Ես հիմա էլ եմ դա փորձում անել: Մի օր կստացվի սիրվել:
Դե ինչ, սա իմ տասնյոթյան պատմությունն էր: Քեզ համար սա սովորական մի բան է, իսկ ինձ համար ՝ ամենամեծ երջանկությունը: