arxiv

Սուտը

Ես սկսեցի ստել։

Թե ինչպե՞ս եղավ դա, ոչ մեկին հայտնի չէ։ Դրա համար խուզարկու վարձելու կարիք չկա։ Այնպես որ, մի խառնվեք իրար։

Բայց, ախր, հասկանում եք, չէ՞, երբեմն ուղղակի անհնար է առանց ստելու։ Երբեմն էլ ճիշտ ես ասում, բայց չես կարող դիմացինին համոզել։ Սպառնալից ասում է՝ սուտ է…

Առաջին անգամ սուտ ասացի ժուռնալիստիկայի ուսուցչուհուս, բայց դա մի փոքրիկ, անմեղ սուտ էր՝ ի տարբերություն նրա, որ ասացի երեկ՝ դպրոցում։

-Աշխե՛ն, որտե՞ղ է գրականությանդ տետրը,-հարցրեց ուսուցչուհին։

-Ըը՜ը․․․,- դե արի բացատրի, որ ժամանակ չկար գրելու։

-Ես երեկ տվել էի Նարինեին, որ տնայինը արտագրի, տվել է Մարինեին, որն էլ այսօր բացակա է։

-Լավ,- ասաց նա։

Ես շունչ քաշեցի ու նստեցի։ Մի անգամ էլ ընկերուհիս ասաց․

-Աշխե՛ն, Լեոնտևի ձայներիզն ունե՞ս։

Սովորության համաձայն ասացի․

-Այո

-Վաղը կբերես, հա՞։

-Ինչպե՞ս բերեմ, որ չունեմ։

-Բա ասացիր՝ ունես։

-Ես նման բան չեմ ասել։

Ընկերուհիս ձեռքը դրեց ճակատիս, համոզվելու համար, որ ջերմություն չունեմ։

Լավ, էլ չշարունակեմ, թե չէ՝ էլի ինչ-որ սուտ կհնարեմ։

Դե, իսկ դու աշխատի՛ր սուտ չխոսել, դա լավ բան չէ։

Աշխեն Գրիգորյան, 13 տ․, 2001թ.