Ես սկսեցի ստել։
Թե ինչպե՞ս եղավ դա, ոչ մեկին հայտնի չէ։ Դրա համար խուզարկու վարձելու կարիք չկա։ Այնպես որ, մի խառնվեք իրար։
Բայց, ախր, հասկանում եք, չէ՞, երբեմն ուղղակի անհնար է առանց ստելու։ Երբեմն էլ ճիշտ ես ասում, բայց չես կարող դիմացինին համոզել։ Սպառնալից ասում է՝ սուտ է…
Առաջին անգամ սուտ ասացի ժուռնալիստիկայի ուսուցչուհուս, բայց դա մի փոքրիկ, անմեղ սուտ էր՝ ի տարբերություն նրա, որ ասացի երեկ՝ դպրոցում։
-Աշխե՛ն, որտե՞ղ է գրականությանդ տետրը,-հարցրեց ուսուցչուհին։
-Ըը՜ը․․․,- դե արի բացատրի, որ ժամանակ չկար գրելու։
-Ես երեկ տվել էի Նարինեին, որ տնայինը արտագրի, տվել է Մարինեին, որն էլ այսօր բացակա է։
-Լավ,- ասաց նա։
Ես շունչ քաշեցի ու նստեցի։ Մի անգամ էլ ընկերուհիս ասաց․
-Աշխե՛ն, Լեոնտևի ձայներիզն ունե՞ս։
Սովորության համաձայն ասացի․
-Այո
-Վաղը կբերես, հա՞։
-Ինչպե՞ս բերեմ, որ չունեմ։
-Բա ասացիր՝ ունես։
-Ես նման բան չեմ ասել։
Ընկերուհիս ձեռքը դրեց ճակատիս, համոզվելու համար, որ ջերմություն չունեմ։
Լավ, էլ չշարունակեմ, թե չէ՝ էլի ինչ-որ սուտ կհնարեմ։
Դե, իսկ դու աշխատի՛ր սուտ չխոսել, դա լավ բան չէ։
Աշխեն Գրիգորյան, 13 տ․, 2001թ.