Ամեն տարի հոկտեմբեր ամսվա վերջին կիրակին, Ալափարս գյուղում ալափարսեցիները մեծ շուքով նշում են Սբ.Վարդանա ուխտը, որին մասնակցում են ոչ միայն տարածաշրջանից և Հայաստանից, այլ նաև արտերկրից։
Պապիկս պատմում է, որ այն ժամանակ Ալափարս են գաղթել խոյեցիները, որոնք իրենց հետ բերել են Ավարայրի դաշտում Վարդան Մամիկոնյանի արյամբ ներկված երկու սև քար, որոնցից մեկը պահում են Ալափարսի եկեղեցիներից մեկում, և այն դարձել է Սբ.Վարդանա եկեղեցու հիմնաքարը: Դրանից հետո մարդիկ ամեն տարի նշում են Սբ.Վարդանա ուխտը: Այս տարի այդ տոնը նշեցին հոկտեմբերի 23-ին:
Ես ինքս շատ եմ սիրում այդ տոնը և ամեն տարի անպայման տատիկիս և պապիկիս հետ գնում եմ Ալափարս` մասնակցելու այդ տոնակատարությանը: Այս տարի ևս բացառություն չէր: Նշեմ, որ այդ տոնի անբաժանելի մասն է կազմում փահլևանը: Այդ օրը ամենուրեք հանդիպում ես հարյուրավոր վաճառականների, որոնք վաճառում են տարբեր զարդեր, հուշանվերներ, խաչեր, խաղալիքներ, բամբակ, շաքարաքլոր, սարի ծամոն և էլի ու էլի շատ բաներ:
Լուսանկարը` Միշել Հարությունյանի
Ամեն ինչ շատ հիանալի էր, անմոռանալի: Ուղղակի մի բանի ինձ դուր չեկավ, որ վաճառականները վաճառում էին գրպանի դանակներ, չար հոգիների դեմքով դիմակներ և մոխրամաններ: Ինչպե՞ս կարելի է եկեղեցու դիմաց նման բաներ վաճառել, կամ սա սրբերին նվիրված տոն է, և այս ամենը չի կարելի վաճառել: Մնացած ամեն բան լավ էր: Խորհուրդ եմ տալիս, մյուս տարի անպայման մասնակցել այդ տոնակատարությանը: