Ինձ միշտ զարմացնում ու հիացնում էր այն ոգևորությունը, որով նա պարում էր ազգագրական պարերն ու հիացնում այն ոգին, որ նա դնում էր յուրաքանչյուր շարժման մեջ։ Դա սովորական հայրենասիրություն չէր։ Հայրենասիրություն էր խառնված հերոս պապ ունենալու հպարտությամբ ու երբեմն էլ պապի սկսածն ավարտելու կամ ավարտված տեսնելու ցանկությամբ։

Իսկ երբ խոսում էր հերոս պապի մասին, արցունքոտ աչքերը փայլում էին հպարտությունից ու նույնիսկ լացակումած ձայնի դողով սահուն պատմում էր պապի անցած ճանապարհի, դժվարությունների ու հաղթանակների մասին։ Պատմում էր՝ պապի կորցրած յուրաքանչյուր ընկերոջ կորստյան ցավով ապրելով ու յուրաքանչյուր թիզ հողի առաջընթացով ուրախանալով։

Պատմությունս Արցախյան պատերազմի մասնակից, «Սպիտակ» ջոկատի մարտական շտաբի պետ Սահակ Սահակյանի մասին է, ով պարգևատրվել է ԼՂՀ «Շուշիի ազատագրման համար» մեդալով, «Մայրական երախտագիտություն Արցախի քաջորդիներին» հուշամեդալով։

Սահակ Սահակյանը, «Սպիտակ» ջոկատի կազմում մասնակցել է ջոկատի մղած բոլոր կռիվներին, կորցրել մարտական ընկերներ և անցել պատերազմական իրադրության ողջ թոհուբոհի միջով։ Պատերազմական իրադրությունը իր հուշերում ներկայացնում է հենց ինքը։

«1992 թ. մայիսի 28-ին պաշտոնական հանդիսությամբ հիմնադրվեց «Սպիտակ» անվանումով մեր ջոկատը։ Մեր նորաստեղծ ջոկատը հունիսի սկզբներին մասնակցեց Իջևանի շրջանի Վազաշեն, Այգեհովիտ գյուղերի ինքնապաշտպանությանը։ Հունիսի 16-ին մարտական նոր առաջադրանք ստացանք. հատուկ վաշտի կարգավիճակով, քառասուն հոգով մեկնեցինք ԼՂՀ։ Ծանր օրեր էին։ Մեր հատուկ վաշտի, Սիսիանի, Սևանի, Ստեփանակերտի ազատամարտիկները՝ Արկադի-Տեր Թադևոսյանի գլխավորությամբ, ազատագրեցին Մարտակերի շրջանի շատ գյուղեր։

Համալրվելուց և ուժերը վերականգնելուց հետո օգոստոսի 4-ին «Սպիտակ» ջոկատը մեկնեց Կարմիրի շրջան, մասնակցեց Արծվաշեն գյուղի պաշտպանության համար մղվող կատաղի մարտերին։

1994 թ. հունվար-մարտ ամիսներին «Սպիտակ» ջոկատը մասնակցեց Օմարի լեռնանցքի 2րդ գրավման մարտերին և փառքով վերադարձավ տուն»։

Իսկ վերջում հարցիս, թե ինչպես է հիշում պապին, պատասխանեց.

-Ես նրան հիշում եմ ու կհիշեմ որպես հերոս: Նա ինձ համար հերոսի իսկական մարմնացում է։

Հ.Գ. Այնքա՜ն կցանկայի, որ նյութս լիներ ոչ թե հիշողությունների ու պատմությունների հիման վրա, այլ հարցազրույց հերոս սպիտակցու հետ, որով բոլորս հպարտանալու առիթներ և որից սովորելու շատ բան ունենք։