Ձմեռային ցուրտ երեկոներին, երբ շատերը ժամանակն անցկացնում են վառարանի կողքին նստած՝ տաք թեյ խմելով կամ հեռուստացույց նայելով, մեր տանը խրախճանքը նոր է սկսվում։
Ընտանիքի բոլոր անդամները և շենքի հարևանները հավաքվում են մի սեղանի շուրջ, և ինչպես «մութ ու ցուրտ» տարիներին, սկսվում է լոտո խաղը։ Որպեսզի ձանձրալի չանցնի, խաղում ենք փողով՝ յուրաքանչյուրս տասական դրամ։ Արդյունքում ողջ հավաքված գումարը հաղթողինն է։
-Քսանյոթ, վաթսունհինգ, չորս…
-Ստոպ, ես շահեցի,- հանկարծ ուրախ բացականչում է եղբայրս՝ ամենափոքր խաղացողը։
Ստուգում ենք նրա խաղաքարտը և… Էլի խորամանկել է։
Խաղը շարունակվում է։ Մի քանի անգամ խաղալուց հետո խառնում ենք խաղաքարերը։ Մեզնից մեկը կորցնում է իր հաջողակ խաղաքարը, մյուսն ուրախանում, որ վերջապես հնարավորություն ունի հաղթելու։
Թեև դրսում ցուրտ է, և ձյուն է գալիս, ներսում ջերմություն է, բոլորն ուրախ են, նաև՝ փոքր ինչ լարված ու կենտրոնացած։ Ես ուշադիր հետևում եմ խաղընկերներիս խաղաքարտերին՝ անտեսելով իմը։ Արդեն քսան խաղ է անցել, բայց ոչ մի անգամ չեմ հաղթել։ Կարելի է ասել՝ սնանկացել եմ։
Մայրիկի դեմքի արտահայտությունից կարելի է գուշակել, որ իր հաղթելու հավանականությունը մեծ է։
-Քառասուներկու,- պարկից դուրս եկավ հերթական թվանշանը։
Նայեցի խաղաքարիս։ Փաստորեն ես էլ հաղթեցի։
-Ստոպ, շահել եմ,- ուրախացա ես։