Դարեր առաջ Հայոց աշխարհում ծառաշատ, եդեմային մի անկյուն կար, որ գտնվում էր Տարոնում՝ Մշո դաշտից հարավ: Դա պատմական Եղրդուտն էր: Ասում են՝ հնում մշեցի ծերունիները գալիս էին, ըմբոշխնում այդ արտասովոր գեղեցիկ տեսարանը և 20 տարով երիտասարդանում: Երրորդ դարում այստեղ վանք է կառուցվել: Մինչև Եղրդուտ անունն ստանալը կոչվել է Շիշ Յուղո վանք, որ նշանակում է նաև Մյուռոնաման:
Մյուռոնամանի քաշը շուրջ 70 կիլոգրամ է, իսկ տարողությունը՝ 180 լիտր, պատրաստված է մաքուր արծաթից, Մոսկվայի հայ ոսկերիչների կողմից։ Մյուռոնը գործածվում է մկրտության ժամանակ՝ դրոշմի խորհուրդը կատարելիս։ Հայ եկեղեցու կանոնների համաձայն՝ մյուռոնը պատրաստվում է Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի օրհնությամբ Մայր տաճարում յոթ տարին մեկ անգամ։
Մյուռոնը քրիստոնեական բոլոր ուղղափառ եկեղեցիներում օծման համար սրբազան բուրավետ յուղ է, որ կաթողիկոսի օրհնությամբ ու ձեռքով պատրաստվում է ձիթապտղի յուղից, որին խառնվում է բալասան և 40 տեսակի հոտավետ ծաղիկներ, փայտեր ու բույսեր: Մյուռոնով մկրտվելը սրբությամբ օծվելն է: Իսկ այս նյութի իմաստը խորախորհուրդ և էապես հրաշալի մեկնաբանություն ունի, քանզի երկբայական փութով չի փոխում իր տեղը և ոչ էլ նենգությամբ լքում բնակատեղին, որովհետև այն չի մաքրվում օճառով և ոչ էլ ընդդիմակա մի բանով արտաքսվում:
Ըստ Նարեկացու՝ մեռոնն աներևակայելի զորություն է, որ բարետեսիլ օծում է բռնամարտիկ, մերկամրցանակ ըմբիշներին որպես զորավոր ճգնավորական հնարք, սատանայի ճիրաններին անորսալի դարձնող, դևերի և ախտերի ահարկու ախոյան։ Երբ Հերովդես թագավորի հրամանով գլխատում են Հովհաննես Մկրտչին, մեռոնը վերցնում է մի մեղավոր կին՝ Մարիամ Մագդաղենացին և զատկի տոնից 6 օր առաջ դրանով Հիսուսի ոտքերն է օծում, այնուհետև սրբում իր մազերով։
Մյուռոնի խորախորհուրդ էությունը Հիսուսի փրկչական առաքելության վրա է խարսխված, ինչը հասու և տեսանելի է միայն հոգևոր իմացությամբ՝ հավատի աչքերով։