Լուսանկարը՝ Դավիթ Ղահրամանյանի
Իմ ընկեր Կարենն արդեն պատմել և լուսանկարներով ցույց է տվել ձեզ, թե ինչպես է Սևանը պատվել սառույցներով: Սևանում ապրող ամեն մարդու կյանքում լիճը մեծ դեր ունի: Ես էլ տարվա մեջ երկու անգամ «սեզոնի բացում և փակում եմ» եմ անում: Սևանա լճի լողալու սեզոնի բացումն սկսում է հունիսին կեսերին, որը նշվում է մեծ շուքով, իսկ փակումը՝ օգոստոսի վերջին կամ սեպտեմբերի կեսին: Եվ այդ երեք ամիսներին բազմաթիվ հյուրեր շտապում են Սևան՝ հանգստանալու:
Լուսանկարը՝ Դավիթ Ղահրամանյանի
Բայց ես չեմ սպասում մինչև հունիս: Քանի որ թիավարությամբ եմ զբաղվում և անընդհատ մարզվում եմ լճում, բացումն սկսում եմ ապրիլին: Ապրիլին ես լողացել եմ լճում: Ճիշտ է, դրանից հիվանդացել եմ, մեկ շաբաթ բարձր ջերմություն ունեի: Մեր մարզիչն ասում է, որ պետք է կոփել մարմինը: Դե, ապրիլին հիվանդանալը ինձ հետ չի պահի:
Լուսանկարը՝ Դավիթ Ղահրամանյանի
Այս տարի մի շաբաթ առաջ ընկերներիս հետ գնացինք լիճ: Տնեցիները ասում էին, որ լիճը սառած է, վտանգավոր, չարժե գնալ: Բայց մենք գնացինք: Ես տեսել էի, որ ձմռանը լիճը սառում է, սակայն այս աստիճանի չէի պատկերացնում: Համարյա 200 մետր քայլեցինք սառույցի վրայով, նույնիսկ ձկնորսների տեսանք, որոնք սառույցը ջարդել, ձուկ էին բռնում: Մենք լուսանկարներ էինք անում, բայց ինչքան առաջ էինք շարժվում, սառույցն ավելի բարակում էր: Մենք արագ հետ վերադարձանք: Ափի մոտ սառույցը մեր ծանրությունից ջարդվեց, և ես հայտնվեցի ջրի մեջ: Ջուրն այնքան սառն էր, որ ես հազիվ էի քայլում: Մի կերպ հասա տուն: Ստացվեց՝ այս տարի լճի սեզոնն ավելի շուտ բացեցի, սակայն հեչ լողալու նման չէր: