Ամառային շոգ ու կրակին դիմակայելու համար, ահա, մարդիկս հանգստի տարբեր հարմար վայրեր ու ձևեր ենք փնտրում: Հարևան երկրի ծովը չափչփելու ձևն էլ դարձավ իմ ու ընտանիքիս այս տարվա ընտրությունը:

Սև ծով, Քոբուլեթի, Վրաստան:

Մեզ Սոմխեթի կոչող ու խաչապուրիների հայրենիք հանդիսացող այս երկրի մասին շատ-շատ եմ լսել, քոլեջի լավագույն ընկերուհիներիցս մեկն էլ վրացի էր, միայն նրան ճանաչելով՝ արդեն սիրում էի վրացիներին:

Բավականին երկար (13 ժամ, Կապան-Երևանը՝ չհաշված) ճանապարհ անցնելուց հետո հասանք: Հուլիսյան շոգը Թբիլիսիում փարատվում էր հորդառատ անձրևով, բայց բարեբախտաբար Քոբուլեթիում արևոտ էր, դե, ծովը արևով է, չէ՞ գեղեցիկ…

Իմ՝ զբոսաշրջիկիս սերը դեպի նոր քաղաքներ չէր կարող մոտակա Բաթումի այցելելը ձեռքից բաց թողնել: Հենց Բաթումիի ճանապարհին էլ հանդիպեցի իմ նոր ընկերոջը:

-Դանիել, բա դպրոցում սիրելի առարկադ ո՞րն է:

-Հեսա որ անցնեմ, կլինի ֆիզիկան։

-Բա որ չես անցնում, ո՞նց ես էդքան վստահ, որ ամենասիրելին կլինի:

-Ես որ մի բան ասում եմ, ուրեմն գիտեմ:

Դանիելն իր ծնողների հետ մեզ հետ հենց նույն ավտոբուսով եկել էր Վրաստան, նույն հյուրանոցում էինք բոլորով ու էդպես որոշեցինք միասին այցելել Բաթումի:

-Բա դու որտե՞ղ ես ապրում:

-Պարույր Սևակի Սիթին գիտես, չէ՞։

-Ըըը, չէ…

-Ո՞նց, լուրջ Սևակի Սիթին չգիտե՞ս։

-Դե, Սևակից լիքը բան գիտեմ, բայց Սիթին՝ չէ։ Երևանից չեմ։

-Բա որտեղի՞ց ես։

Դանիելն ընդամենը 12 տարեկան էր, ու իր պատկերացումներով միջին վիճակագրական մարդը պիտի անպայման իմանար Պարույր Սևակի Սիթին, ու գուցե նա չիմանար կամ չհիշեր Կապանի մասին, ուստի…

-Դու Սյունիքը գիտե՞ս։

-Սյունիքը ո՞վ չգիտի:

-Վայ, դե տես, ես Կապանից եմ, Սյունիքի մարզկենտրոնն ա:

-Հաա, հասկացա:

«Սյունիքը ո՞վ չգիտի» ասելուց հետո, ու համ էլ մինչև էդ, Դանիելը դարձավ իմ լավագույն ընկերը Վրաստանում ու, որ ավելի կարևոր է՝ իմ լուսանկարիչը Բաթումիում:

-Բա ի՞նչ ես ուզում դառնալ, երբ մեծանաս:

-Ծրագրավորող:

-Հաստատ որոշե՞լ ես արդեն:

-Հա, հարյուր տոկոս:

-Բա ինչի՞ հենց ծրագրավորող:

-Ես գիտե՞ս ինչ լավ եմ հեռախոսներից, կարամ կոդդ միանգամից ջարդեմ ու տենց լիքը բաներ անեմ:

-Աա, պարզ ա, հասկացա…

Դե, մեր ժամանակ հեռախոսները հիմնականում կոդեր չունեին, ուստի ապագա ծրագրավորողներից հավանաբար քիչ ավելին կպահանջվեր մասնագիտական հմտություններ դրսևորելու համար: Մեր ժամանակ, տարիքն առած ու ծերացած մարդու նման խոսել չթվա, նկատի ունեմ՝ երբ մենք էինք 12 տարեկան, մի 5 տարի առաջ:

-Կգա՞ս իրար հետ էն բարձր կարուսելը նստենք:

-Եսիմ, հա՞ որ:

-Մաման վախում ա, ինձ էլ չի թողնում մենակ, արի իրար հետ նստենք, համ էլ ես քեզ կնկարեմ:

-Օքեյ:

-Էլ օքեյ չասես, հա՞:

-Բա ի՞նչ ասեմ, լա՞վ:

-Չէ, ասա՝ օկ, հիմա ո՞վ ա օքեյ ասում:

-Օքեյ, վայ, կներես, օկ:

Ես ծիծաղում էի էն լրջության վրա, որով Դանիելը նյարդայնանում էր իմ «օքեյ»-ի՝ ոչ ժամանակակից լինելու վրա, բայց միևնույն ժամանակ գիտակցում, որ իր տարիքում ես ու իմ հասակակիցներն իսկապես բավարարվել ենք մեր միշտ արդիական ու չկրկնվող «լավ»-ով:

Ինչը վերաբերում է Վրաստանին, սիրուն երկիր է, ամենակարևորը՝ ծովով… Մի տեսակ հասցրել էի կարոտել ծովն արդեն։ Իսկ ծովի վրայով օդապարիկներով թռչող մարդկանց տեսնելիս ծնվում է հավատը դեպի երազանքներ, դեպի իրականությունից հեռու, բայց իրականության մի մասը կազմող հեքիաթներ…

Մի օր ես էլ կթռչեմ, առանց ինքնաթիռների, երկնքի հետ դեմ առ դեմ…