Զանգի զիլ ձայնը խախտեց լռությունը: Դասամիջոցն սկսվեց: Բարձր դասարանցիները հավաքվեցին իրենց սիրած անկյունում: Այնտեղից ամեն բան երևում է, բայց խանգարող չկա:

-Հոգնել եմ էս դասերից,-ասաց Էդգարը:

-Նամանավանդ էս քիմիան,-համաձայնվեց Արամը:

Պատասխանելու անգամ հավես չկա: Զրույցը չէր ստացվում:

-Էն Կարենը ո՞ւր կորավ, է,- կարծես սրա համար էլ Կարենն է մեղավոր:

-Սիրահարվել է,-պարզաբանեց Միքայելը:

-Ու՞մ:

-Զուգահեռ տասերից մի աղջկա: Անունն Աննա է:

-Հա, ճանաչում եմ: Ըհը, գալիս է, էլի երևի չկարողացավ բացատրվել,- մրթմրթաց Էդգարը, հետո դիմեց մոտեցող Կարենին:

-Ճի՞շտ է:

-Ի՞նչը:

-Սիրահարվե՞լ ես:

-Աաա~, եսի՞մ: Դեռ ոչ մեկին բան մի ասեք: Ի՞նչ եք էստեղ ցցվել, եկեք մի քիչ դուրս գանք դպրոցից:

Էդգարը ծխախոտ հանեց:

-Երեկ ֆուտբոլը նայեցի՞ք:

-Չէ, մեր թաղում լույս չկար: Երեկ էլեկտրակայանն են պայթեցրել:

Արձագանքող չեղավ: Չգիտես որտեղից, հայտնվեց Կարենի կրտսեր եղբայրը, տագնապած նայեց եղբոր ծխախոտին: Հանկարծ նրանց հայացքները խաչվեցին:

-Մամային չասես:

Արմենը լռեց:

-Դասի գնալու հավես չկա, ուզում եմ տուն գնալ,-լռությունը խախտեց Էդգարը:

-Այսօր դաս չպետք է լիներ, մարդկանց չեն ուզում դուրս թողնել: Երևի այդպես են անում, որ մարդկանց խուճապի չմատնեն,- ասաց Կարենը:

-Ի՞նչ կապ ունի, տանը, թե՝ այստեղ:

-Ո՞նց, դպրոցը ամեն երկրի ապագան է: Կենդանի թիրախ…

-Ամենադաժան թշնամին էլ խիղճ ունի, ի վերջո, հանգստացիր:

-Ես լսել եմ, որ Հյուսիսային պողոտայում փակ խանութներ էին թալանում,-ասես ինքն իրեն խոսեց Միքայելը:

-Փողոցում գրեթե մարդ չկա:

-Մաման չէր ուզում Արմենին դպրոց թողնել…,-ասաց Կարենը:

-Հորիցդ դեռ նամակ չկա՞,- անհանգստացած հարցրեց Էդգարը:

-Չէ:

-Նրան էլ ե՞ն տարել,-հարցրեց զուգահեռ դասարանից մի տղա:

Արմենը գլուխը թաքցրեց բարձրահասակ տղաների հետևում:

-Ես չգիտեի: Հուսով եմ կվերադառնա, Կար ջան,- փորձեց մխիթարել նա:

Մինչդեռ երեկ հենց այս նույն տեղում ծեծկռտվում էին:

-Դու ինչո՞ւ ես մեծերի կողքին կանգնել,- Կարենը փորձեց հուզմունքը թաքցնել և բղավեց եղբոր վրա,- գնա դասարան:

-Ավելի լավ է՝ տուն գնանք,- էլի սրտնեղեց Էդգարը,- Հիմա նորից պիտի ստիպեն հակագազ հագնել, հետո՝ թե ինչպես թաքնվել ռմբակոծության ժամանակ: Ինչ լինելու է՝ կլինի: Չեմ ուզում վախեցած ապրել:

Մուտքի մոտ տղաները բաժանվեցին Էդգարից:

-Հաջող,-ասաց նա,- հուսով եմ, վաղը կհանդիպենք:

-Ըհը,- ասես իր ասածին չհավատաց Կարենն ու շրջվեց:

-Կարեն,-ձայն տվեց Էդգարը:

-Ի՞նչ:

-Աննային ասա, որ սիրում ես, անպայման ասա: Գուցե վաղը…

Էդգարը խոսքը կիսատ թողեց: Կարենը նայում էր նրա հետևից, գիշերային ռմբակոծությունից հետո դեռ մխացող փողոցում նա մենակ էր:

Արսեն Բաբաջանյան, 16. 2003