hayrapi baghdasaryan

Վառ գույներ ցուրտ դասասենյակում

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Ես նկարել շատ եմ սիրում: Դա միջոց է զգացմունքներն արտահայտելու, լիցքաթափվելու և հանգստանալու: 

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Ընկերուհիս նկարչության պարապմունքների է գնում, մեկ-մեկ էլ ես ընկերակցում նրան: Երեկ էլ միասին գնացինք պարապմունքի: Մեզ բարեհամբույր դիմավորեց ընկեր Լևոնը՝ գունանկարի ուսուցիչը: Երբ մտանք դասասենյակ, ընկեր Լևոնն առաջարկեց նկարել ինձ. ասաց, որ գույներ շատ է սիրում, իսկ ես էլ հագել էի վառ գույներով վերնազգեստ: Իհարկե, մեծ հաճույքով համաձայնեցի: Ես ինձ զգում էի իսկական բնորդուհու դերում: Դա այնքան էլ հեշտ բան չէր, քանի որ դասասենյակում շատ ցուրտ էր, իսկ ես պիտի անշարժ նստեի: Ոչպեսզի պարապությունից ավելի շատ չկենտրոնանամ ցրտի վրա, առիթը բաց չթողեցի ու սկսեցի հարցախեղդ անել ուսուցչին, նա էլ սիրով պատասխանում էր:

Խոսեցինք ֆիլմերից, նկարիչներից, գրքերից: Նա ինձ տարբեր ֆիլմեր առաջարկեց, ինձ անծանոթ նկարիչներից պատմեց, ես էլ ինձնից անբաժան Էդգար Պոյի գիրքը տվեցի, որպեսզի կարդա: Մենք երկուսս էլ փաստորեն սիրում էինք կատուներ, և ես առաջարկեցի հենց «Սև կատուն» էլ կարդալ:

Ողջ ընթացքում հետաքրքրությամբ հետևում էի վրձնի շարժումներին ու երազում, որ շուտ գա ամառը, որ շատ ժամանակ ունենամ. կարոտել եմ ներկերիս:

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյանի