Վարդավառ: Սա երիտասարդների և երեխաների ամենասիրելի տոներից մեկն է: Լինելով Հայ Առաքելական եկեղեցու շարժական տոներից,այն ամեն տարի նշվում է տարբեր օրերի:

Այս տարի այն նշվեց հուլիսի 3-ին: Այդ օրն ավելի ուրախ և հիշարժան դարձնելու համար մեր գյուղի Ս. Աննա եկեղեցում միջոցառում էր կազմակերպվել,որի շրջանակներում համերգային ծրագրով հանդես եկան Ջիվանու անվան աշուղական դպրոցի սաները:

-Հա՜ս,կգա՞ս գնանք եկեղեցի, միջոցառում կա, հետո էլ ջրոցի կխաղանք,հաստատ լավ կանցնի արի էլի,-ասաց ընկերուհիներիցս մեկը, ով ոչ մի տարի բաց չի թողել այդ տոնը նշելու ոչ մի առիթ:

 

-Հ՞ն,ի՞նչ միջոցառում է, չէ հավես չկա դուք գնացեք:
Հաջորդ 20 րոպեների ընթացքում նա փորձում էր համոզել, որ միասին գնանք, ու դա նրան հաջողվեց:

Արևն այրում էր: Մեծերի խոսքով՝երկինքեն կրակ  էր թափել: Ինչպես և ենթադրվում էր՝ չոր եկեղեցի հասնել չհաջողվեց:
-Երեխեք մի ջրեք էլի,գոնե տեղ հասնենք ընդեղ կջրեք:

-Իյաաա, էսօր չջրել չկա,-ասեցին ու ջուրը շփեցին մեզ վրա:
-Դե դուք հլը եկեղեցում կտեսնեք ձեր օրը,-բարկացած սպառնացինք մենք ու քայլեցինք առաջ:

Եկեղեցում ամեն ինչ ուրախ էր: Չնայած նրան,որ երեխաների մի մասի հետ գրեթե  չէինք շփվել,դա մեզ չէր անհանգստացնում: Ջրում էինք ծանոթ–անծանոթի, ծիծաղում, փորձում «վրեժ լուծել» նրանցից՝ ովքեր առաջինն էին ջրել կամ երբևէ նեղացրել մեզ: Էսպես 2 ժամ, ու հանկարծ… Սև ամպերը հավաքվեցին, սկսեց քամի փչել ու բոլորիս մարմնով սարսուռ անցավ: Մի մարդու նման հավաքվեցինք ու բոլորս դեպի տուն: Հենց այդպես էլ տուն եկանք, բարձր տրամադրությամբ ու կատակներով, ճանապարհին հերթով «կորցնելով» իրար: