-Մեր, էսօր գնա՞նք դպրոց։ Սեպտեմբերից չենք գնացել, կարոտել եմ։
-Քանի դեռ քննությունները չեն սկսվել, վաղը կգնանք անպայման։
Ուսանող լինելն էլ էսպես բան է՝ անդադար դասեր, քննություններ քննությունների հետևից։ Ու աննկատ մի տարի էլ գլորեցինք, բայց այս անգամ արդեն համալսարանական պատերից ներս։
Հաջորդ օրը, ինչպես և պլանավորել էինք, հասանք դպրոց։ Նույն դպրոցս էր՝ համեստ, լուսավոր ու հիշողություններով լի։ Քայլում էինք մի մասնաշենքից մյուսը, բացում դասասենյակների դռները ու ամեն մի քայլի վրա հիշում այն ամենը, ինչն արդեն հիշողություն է դարձել, իսկ մի ժամանակ անավարտ ու անվերջ էր թվում մեզ։
Նույն պատերն էին, նույն դասարանները, միայն մարդիկ էին տարբեր։ Ոչինչ գրեթե չէր փոխվել։ Փոխվել էինք մենք։ Փոխվել էինք՝ ասես հին աշխարհից ոչինչ չպահելով։ Մի հարկից մյուսն անցնելով՝ նկատում էինք այնպիսի գեղեցիկ մանրուքներ, որ այն ժամանակ էլ կային, բայց որոնք, սակայն, մինչ այդ չէինք էլ նկատում։
Երբեմն հարկավոր է կանգ առնել, հետ դառնալ՝ հասկանալու՝ ժամանա՞կն է քեզ փոխել, թե՞ դու ժամանակին։
Հանդիպեցինք հարազատ ուսուցիչներին, հիշեցինք հին ու հիշարժան օրերը, ծիծաղեցինք, տխրեցինք։
Դպրոցից նորից դպրոց։ Հետաքրքիր է, չէ՞։
Շրջադարձային դեպքից հետո մի օր կհայտնվես նույն տեղում, կսիրես այն ամենը, ինչն ուղղակի ձանձրալի էր թվում քեզ, կկարոտես այն ամենը, ինչն ուղղակի թողել էիր այդ տեղում։
Ուշ էր արդեն, հարկավոր էր հետ վերադառնալ։ Մերիի հետ քայլում էինք կանգառ՝ անսովոր կերպով ոչինչ չխոսելով։ Ավտոբուսը եկավ, որով էլ ճանապարհվեցինք տուն։