Ես 17 եմ։ 17 չկայի, երբ 17.am-ի թղթակից դարձա ու ավելի փոքր էի, երբ ուզեցի իմանալ, թե մեր մեծ ընտանիքը ինչու վաղուց այլևս մեծ չէ։ Մեր սեղանը, որ առիթներին երկու կողմից բացվելու «սովորություն ուներ» բոլորին տեղավորելու համար, հիմա դրա կարիքը չունի. չորս հոգուն փակված վիճակում էլ է հերիք։ Ու ինչքան էլ «Թող մենակ ուրախ առիթներով հավաքվենք»-ը հնչեց, տխուր առիթները ուրախներին գերազանցեցին։
Պապիկիս օրհնանքը միշտ կա մեր տան վրա, ու աչքիս առաջ իր պատկերն է` պատերազմի մասին պատմող գրքերի մեջ խորասուզված. գուցե հերոսների մեջ Հայրենականի ժամանակ անհայտ կորած հորն էր փնտրում, ո՞վ գիտի. ինքն էլ երևի չգիտեր: Շատերը նախընտրում են իրենց ծնողներից առանձին ապրել, իսկ մերոնք չընտրեցին էդ ճանապարհը: Կյանքը մեր փոխարեն ամեն ինչ որոշեց։ Ես ու պապս համատեղ նկարներ չունենք, դրանք ինքս եմ ստեղծում իմ մտքում, ինչպես նրա ծննդյան օրերին բացիկներ էի սարքում ու ոչ էդքան սիրուն, բայց շատ մե՜ծ սիրով նկարում էի մեզ` իրար ձեռք բռնած։
Մեր տանը չկան պատից կախած սև ժապավենով նկարներ. դրանք խնամքով պահված են դարակներում, իսկ դիմագծերը մեր մտքերում անգիր գիտենք։ Ծնվել եմ այն ժամանակ, երբ նրանք արդեն վաղուց պատմություն էին դարձել, բայց ասես կարիք չեմ ունեցել դրանք լսելու, որովհետև ծնվել եմ հիշողությամբ։ Չեմ հանդիպել հորաքրոջս, որին միշտ նմանեցրել են, ինչպես նաև հորեղբորս, ով ուներ նույն անունը, ինչ ավագից էլ ավագ եղբայրս պիտի ունենար, որին, ցավոք, որոշված էր թիթեռնիկի կյանք տալ. Սամվելն էլ, Աստծո հրեշտակ է նշանակում… Եվ իրոք. իմ հրեշտակը Սամվել անունը ունի։
Նույնիսկ եթե դրախտ գոյություն չունի, և չկա մի վայր, որտեղ հարազատ հոգիները վերջում հավաքվում են, նրանց հոգիները մեր տանը միշտ ներկա են ստանում։ Մեր պատերն էլ ամեն ինչ հիշում են։ Իսկ մե՞նք. մենք գրքի էջերում չորացող տերևների հետ մեր հուշերն էլ ենք չորացնում ու պահում այնքան, մինչև մի օր որոշում ենք վերընթերցել…