Սովորական օր էր։ Մեկը դասն էր կրկնում, մեկը պատմում էր նախորդ օրը դիտած մարտաֆիլմը․․․ Դե, ես էլ, սովորականի նման, կրկնում էի պատմության դժվար հիշվող բառերը․ ինտերվենցիա, ալ Մալիք, Սալահ-ադ-Դին, ինդուլգենցիա․․․ Հանկարծ նկատեցի, որ դաս կրկնող չկա․ ես եմ ու իմ գրքերը (չհաշված պայուսակը ու գրասեղանը)։ Մի անկյունում բոլորը վախեցած հայացքով իրար էին նայում։
-Երեխեք, երեկ «Վեստի»-ով ասել են, որ երկնաքար է գալիս մեր վրա,- ասում էր աղջիկներից մեկը։
-Հովանոցդ բաց, որ գլխիդ չընկնի,- փորձեց ծաղրել մեր կատակասեր ընկերը։
Բայց այս անգամ ոչ ոք չծիծաղեց։
-Ի՞նչ ենք անելու,- սարսափած կրկնում էին բոլորը։
Առաջարկներ եղան, բայց ոչ ոք աշխարհը չէր կարող փրկել։
Որոշեցին գոնե լավ սովորել, ավարտել կիսատ թողած գործերը։
Ով չէր կարդում, սկսեց կարդալ, ով վատ էր սովորում, սկսեց լավ սովորել, ով պարտքեր ուներ, վերադարձրեց․․․
Բայց մի երկու օր հետո իմացանք, որ ինչ-որ մեկը կատակ է արել։ Ոչ մի երկնաքար էլ չի գալիս։ Միանգամից հանգստացանք, և կյանքը մտավ սովորական հունի մեջ, մատյանում ավելացան «երկուսները», իսկ տղաների աչքերի տակ՝ կապտուկները։ Հաշտվել կհասցնենք, ի՞նչ ունենք շտապելու։
Գևորգ Մանթաշյան, 12 տարեկան
2001 թվական