Երբեմն կյանքում գալիս են պահեր, երբ վերհիշում ես որոշ ժամանակ առաջ տեսած ֆեյսբուքյան հրապարակումներ, հետաքրքիր մտքեր, իմաստալից նկարներ: Դու հասկանում ես, որ հենց հիմա, հենց այս պահին դրանք լավագույնն են բնորոշում քո հոգեվիճակն ու այն անվերջ մտքերի շարանը, որ փոթորկվում են գլխումդ մերթ սուր բեկորի պես խրված, մերթ ուսերիդ՝ հոգսերի տեսքով ծանրացած: Այդպիսի պահերի դուրս ես հանում քո նպատակների ու երազանքների փոքրիկ արկղիկը մտքի փոշոտ ու խոնավ լաբիրինթոսի գողտրիկ անկյունից, և վերանայում ես որոշ ժամանակ առաջ ձևավորված ծրագրերը: Դրանք արդեն թվում են անիրագործելի, խիստ դժվար, անհաս. չէ՞ որ վաղուց ես ազատվել այն թև տվող զգացումից, որ ամեն բան քո ձեռքերում է։ Բավական է սփռես թևերդ հնարավորինս լայն, հառես հայացքդ հեռուն, ժպտաս աշխարհին, և այն ափիդ մեջ է: Ո՛չ, այլևս այդ պատրանքը չկա, այն պատահական անցորդի նման հազվադեպ սողոսկում է ականջակալներիդ լարերի միջով։ Դու զգում ես էներգիայի մի հզոր ալիք, որ պարուրում է մարմինդ, պատրաստ ես քայլել, վազել, թռչել նպատակներիդ ընդառաջ, զգում ես քեզ ամենակարող և անհաղթ, գույները խտանում են, և անգամ նախկինում գորշ և տհաճ երևացող շինությունը ձեռք է բերում յուրահատուկ երանգ, աչք է շոյում, ուզում ես ժպտալ բոլորին և բարի օր մաղթել, գոռալ աշխարհին՝ ես ձեզ սիրո՜ւմ եմ, և չակնկալել պատասխան: Ժամանակի ընթացքում սա թմրանյութի պես խառնվում է արյանդ և դառնում դրա անբաժան մասը, երբ չես հասցնում կամ չես կարողանում «օգտագործել», որովհետև, օրինակ, կորցրել ես ականջակալդ մշտական անփութության պատճառով։ Անիրական գույները քիչ-քիչ խամրում են՝ առաջացնելով իրական դատարկության զգացում: Այդ պահին օգնության են գալիս շատերի կողմից արդեն իսկ ատելի ֆեյսբուքյան սթորիները. «խորիմաստ» մտքեր, որ իբր պահի արդյունք են և ուրիշ ոչինչ: Իրականում ուզում ես կիսվել մարդկանց հետ զգացմունքներովդ` դարձնել նրանց քո բերկրանքի կամ տխրության, ձանձրույթի կամ հետաքրքրության մի մասը: Լինում է նաև, որ այդ ճանապարհով պատահաբար ձեռք ես բերում նոր ընկերներ։ Մարդիկ, ովքեր իմաստ են գտնում քո անիմաստ թվացող, մի տեղից կրկնօրինակած հրապարակումներում, ուրեմն նաև քո մեջ:
