-Մամ…
-Հը՞:
-Մամ, ո՞նց ես թողնում՝ էսքան տեղեր գնամ։
-Ինչի՞ պիտի չթողնեմ։
-Եսի՞մ,- գուցե ինքս ինձ չեմ վստահում այնքան, ինչքան մայրս։
-Դե, եթե չես ուզում, էլ չեմ թողնի։
-Չէ, չէ, մամ։ Նկատի ունեմ, որ էսքան գնում եմ տարբեր ճամբարներ, հեչ չե՞ս անհանգստանում։ Ախր, ավելի հեշտ կլինի, եթե կողքիդ լինեմ։
-Հաս, էն ժամանակ ես ինչը չեմ տեսել, ուզում եմ, որ դուք տեսնեք։ Ես տենց տեղեր չեմ գնացել, բայց ուզել եմ, որ երեխեքս գնան։ Էնքան ուրախ եմ, որ ինքդ հասկանում ես, թե ինչքան օգտակար ա դա քեզ համար։
Մայրիկիս խոսքերը մտածելու տեղիք տվեցին ինձ։ Մայրս ամուսնացել է 15 տարեկանում։ Իսկ 16-ում արդեն քույրիկիս ուներ։ Այդ տարիքում ես հազիվ հասցնում եմ դասերս, պատանի թղթակից եմ և ուսուցողական ճամբարների եմ մասնակցում։ Ես ազատ եմ իմ ընտրության մեջ, ու դա ինձ ճիշտն ու սխալը բացահայտելու հնարավորություն է տալիս։
-Հասկացա, մամ, համոզեցիր։ Ես էլ իմ երեխեքին կթողնեմ…
Գիտե՞ք, մայրս ինձ վստահում է։ Ու տիեզերական զգացողություն է ծնողի ոչ միայն սերը, այլ նաև վստահությունը վայելելը։ Պարզապես պետք է հուսախաբ չանենք նրանց։