lilit grigoryan

Տարին տարի է

2017-ը կնքեց իր մահկանացուն, բայց ծնվեց տարիքով մեծ մեկը՝ 2018-ը: Ծնվեց, որովհետև դա սովորական բան է: Երբեք չեմ մտածել, որ Նոր տարվանն այսքան քննադատորեն կմոտենամ, որքան հիմա հոգումս եմ կռիվ տալիս ու գլուխ ջարդում:

Սովորական է, որ պիտի գար նա, քանզի մենք կապրեինք անժամանակ ու կկորցնեինք ընդհանրապես զգալու ունակությունը:

2018-ը գիտի՝ ինչ է անելու: Ինչպես  իր հարազատները, այնպես և ինքն է  7 միլիարդ բանական էակների կյանքը բաժանելու մասերի ու տիրանալու այդ մասերից գեթ մեկին: Տիրանալու է, ու վերջ: Մնացածը մենք ենք  անելու, իսկ ինքը մեր արածները վերագրելու է իրեն, թե՝ իմ օրոք եղել է սա, սա, սա: Լավ բաների դեպքում կհպարտանա, գլուխ կգովի շատ անգամ, վատերի դեպքում՝ կլռի, բայց… Բայց միշտ կհիշի:

2018-ի մասին  սովորողները իրենց տետրերում անպայման կհիշատակեն, օրացույցները նրան կկրեն իրենց վրա, մարդկանց շուրթերն իրար կփոխանցեն 2018-ը: Ամեն տեղ կնշվի նա, կհիշվի նաև: Մարդիկ հույսեր կկապեն նրա հետ, ասես երբեք այդքան հույս չեն դրել ոչնչի վրա: Շատերը նրա ծնունդի հենց առաջին վայրկյանին կաղոթեն ու երազանք կպահեն: Կարևոր է նա, զգում եմ:

Ես  կարևորում եմ միայն այն, որ անելիք ունեմ առաջիկա 365 օրվա  ընթացքում, իսկ անելիքներս ոչ ոք չգիտի: Այդ օրերն էլ կազմում են մի բազմություն, որի անունն է՝ 2018:
Պիտի խնամենք, գուրգուրենք: Թո՛ղ լավ ապրի, չունեմ ոչինչ ասելու: Նրա անունով   ուղղակի կանվանեմ 365 օրերս, կանեմ ուզածս ու հետագայում արածներս հիշելիս կասեմ.  «2018-ին էի արել, դա էլ անցավ»: