Գուցե չեք նկատել, բայց աշխարհում գոյություն ունեցող բոլոր ազգերի մեջ հայը վերացող տեսակ է` լավ իմաստով։
Ինչո՞ւ, որովհետև միայն մենք ենք պատերազմ դհոլ-զուռնայով, հաղթական տրամադրությամբ ու տրամադրվածությամբ գնում:
Միայն մեր տղերքն են մայրերին խաբում, որ ընկերոջն են ճակատ ճանապարհում, բայց հաջորդ օրը մայրը հեռուստացույցով իմանում է, որ որդին ազգի հերոս է դարձել: Միայն մենք ենք խաղաղ ժամանակ քարկոծում մեր երկրին, բայց երբ խաթարվում է մեր քարկոծած երկրի անդորրը, պատրաստ ենք անգամ թշնամու կոկորդը կրծել, միայն թե իր նավթոտ ձեռքերը հեռու տանի մեր երկրի սահմաններից:
Միայն մեր երկիրն է, որ քարտեզում մի կետի չափ է նշմարվում, բայց երբ պատերազմում են նրա դեմ, ընդլայնում է իր ընդգրկվածությունը` իր ափերի մեջ առնելով համայն աշխարհում սփռված զավակներին:
Միայն մենք կարող ենք անել ամեն խենթություն, միայն թե սահմանին կանգնած զինվորին կարողանանք տաք շոր ու ուտելիք ուղարկել:
Միայն մենք կարող ենք պատերազմի ժամանակ էլ մնալ տանը, երբ օդում հրթիռներն են սավառնում, բայց միևնույն է, պետք է լույսերը վառ պահել, որ զինվորին ոգեշնչենք: Միայն մենք ենք, որ պատերազմի օրերին էլ կատակում ենք, որովհետև եթե չկատակենք, կգժվենք իսպառ…
Միայն մենք ենք, դրա համար էլ այսօր պայքարում ենք սատանայական ուժերի դեմ…
Ու հենց դրա համար մեզ հաղթել չի լինի…
Մենք կանք, եղել ենք ու դեռ պիտի շատանանք…
Տղերք, չպակասեք, խնդրում եմ…