«Ամասիա» ճանապարհային ցուցանակը ինձ համար երբևէ այսքան անհասանելի չէր թվացել, որքան 2016 թվականի վերջին՝ տուն ուղևորությանս ժամանակ: Պատճառն այն էր, որ ես մի օրում վազեցի քննության, ապա վազեցի Երևանի տունը՝ իրերս հավաքեցի և դարձյալ վազեցի կայարան՝ Գյումրի գնալու համար: Ես ամբողջ օրը վազեցի՝ տուն հասնելու համար, ու դա կհասկանա նա, ով ուսանող է, բայց Երևանից չէ: Մեր հավերժական պայքարը ճանապարհների հետ տուն հասնելու համար է: Միարժամանակ լինել տանը, բայց սովորել, սովորել, բայց չկարոտել մայրիկին, Հարութին ու Ամասիան:
Հա, Ամասիան: Ամասիայումս հիմա շատ ցուրտ է, լիքը ձյուն կա, որ քայլելուց «խըռթ-խըռթ-խըռթ» է լսվում, ու այդ ձայնը ստիպում է անընդհատ քայլել: Մաքուր օդ է, որ շնչելուց էլ զգույշ ես շնչում, որ չսառեցնես շնչուղիներդ:
Ամասիայում մենք այս տարի ևս բաժանեցինք նվերներ երեխաներին Սուրբ Ծննդի կապակցությամբ՝ հաղթահարելով բազում դժվարություններ: Ես, ինչպես և մյուս անգամները, անասելի ձևով երջանկացա, ինձ հետ երջանկացնելով շատ մանուկների:
Բայց այս ամենի հետ մեկտեղ ինձ չի լքում միտքը, որ սկսվում են քննությունները, ու պետք է պարապել: Իմ տանը իմ հարազատ օջախում կպարապեմ, ու սիրով: Մի քանի ամիս ապրելով Երևանում, ես ավելի ու ավելի եմ գնահատում իմ փոքրիկ ջերմ գյուղը: Ամեն դեպքում կյանքում էլի ու էլի կգտնվեն հանգամանքներ, որ մեզ կստիպեն հետ չվերադառնալ, բայց դրանով մեր սերը չի պակասի, չէ՞, ուսանողներ: