Բարև։ Երկար ժամանակ է՝ չես կարդացել ինձ։ Ծույլ եմ, ինչ խոսք։ Էսօր մի հետաքրքիր բանի մասին եմ ուզում խոսել։ Դու երաժշտական դպրոց հաճախում, կամ հաճախե՞լ ես։ Եթե այո, հավանաբար չես սիրել այդ պրոցեսը։ Իսկ ես սիրում եմ։ Բայց չէ, ես երգից հեռու եմ։ Կամ էի, չգիտեմ։ Հիմա շատ եմ ափսոսում, որ մերոնք ինձ փոքր ժամանակ երաժշտական դպրոց չեն ուղարկել։ Կարծում եմ՝ դա դպրոցի չափ կարևոր բան է։ Սովորել աշխարհի լեզուն։ Ու իրոք այդպես է։ Մարդու սիրտ տանող ճանապարհը ստամոքսով չի անցնում, ականջներով է։ Այդ միս ու արյան ամբողջության ժպիտը, կնճիռները, տխրությունը, այդ ամբողջը կարելի է կառավարել ձայնային ալիքների որոշակի տատանմամբ։ Ես ամերիկյան փոփ եմ սիրում։ Էն «դկը-ցկը» երգերն էլի, որ ընդհանրապես իմաստ չունեն։ Ուղղակի ականջիս դրանք հաճելի են, դրանց տատանման հաճախությունը ներքինիս «ուրախություն» ասվածի հաճախությունների հետ համընկնում են։ Դրանք լսելիս մի տեսակ ոգևորված, կայուն տրամադրություն եմ ունենում։ Ռուսական հին ռոք էլ եմ սիրում, Հախվերդյան էլ։ Դրանց տատանումները հանգստությանս են համընկնում։ Հարդ ռոք ասվածն էլ վատը չի, ռեփն էլ, թրեփն էլ։
Վատ երգը ո՞րն է։ Ուղղակի դու էդ պահին դրա կարիքը չունես։ Ոնց է, օր կա՝ խորոված ես ուզում, երբեմն՝ կարտոֆիլի ժարիտ, սովորական փլավ։ Մեկ-մեկ էլ ուզում ես թողնել էդ ամենը, դնել քո հաց պանիրն ուտել, դրանից համով բա՞ն։
Երգ-երաժշտությունն էլ է էդպես կառուցված։ Սիրտդ… Չէ, սիրտը արյան շրջանառության պատասխանատուն է մարդու մեջ։ Լավ, չգիտեմ՝ որ օրգանն է դրա պատասխանատուն։ Ընդհանուր կասեմ։ Դու ուղղակի էդ տրամադրության կարիքն ունես, մեջդ որոշակի հաճախությամբ տատանումներ են սկսել ու իրենց համապատասխան բան են պահանջում, ենթագիտակցորեն, գուցե չհասկանաս էլ։ Ու մի ամաչիր, որ ընկերությունդ ամերիկյան հայտնի խմբերի ֆանատ լինի, դու էլ հետները, բայց մի օր հանկարծ ուզես, ասենք, «Գտնված երազ»-ի տակ քնել։
Ի դեպ, վերնագիրը նյութից առաջ եմ հորինել։ Ցավող մատներիս մասին պիտի պատմեի, է: Շեղվեցի անկապ բաների վրա։ Սկսեմ։ 11 տարեկան էի, երբ հասկացա էս ողջ գրածս։ Նվագել էի ուզում։ Կիթառ։ Հա, էդ միակ բանն է, որ «շաբլոն» ասվածն է, բայց 11 տարեկանից մինչ օրս ահավոր սիրում եմ։ 11-ում դե դա ուղղակի երազանք էր, մերոնք էլ լուրջ չէին վերաբերվում: Նորմալ է, շատ է եղել՝ մի օր մի բան ուզեմ, վաղը մոռանամ։ Մի խոսքով, խոսելով ուզելս դադարեցրի, բայց սրտումս… Ահ, դե, էդ անտերը մենակ արյուն է ֆռռացնում, վերջ, յա… Մեջս մնացել էր, մի ինչ-որ խորը տեղ։
Էս տարի վերջապես գնեցի։ Ու կիթառից տեղյակ մարդիկ հասկացան վերնագրիս իմաստը։ Այո, կիթառն ահավոր ցավոտ է, երկու շաբաթ մեկուսիչ ժապավենով (իզոլենտ, էլի) փաթաթած մատերով էի, որովհետև սովորական վիրակապը նվագելուց պոկվում էր։ Բայց արժեր, բավականին հաճելի է ուզածդ երաժշտությունը կառուցել։ Ներքին տատանումներս սկսվում էին, ու էլ կոմպի մոտ չէի գնում. ազդակը մատներիս էր հասնում։ Հավես էր։
Նկատեցի՞ք, որ նյութիս առաջին մասը այսպես սրտաճմլիկ ձևով եմ գրել, երկրորդ պարբերությունից՝ մի քիչ կոշտ ու հեգնանքով։ Գրելու ընթացքում երգ էի լսում, ժանրը փոխվեց, հեհ։
Հա, մի բան էլ։ Ես ահավոր վատ բացատրող եմ, բառերով դժվար եմ ասում զգացածս։ Մամայից սկսած լեզվի ուսուցչիցս վերջացրած բոլորն այստեղ կասեին՝ «շատ կարդալուց ա»։ Բայց դե ինչ արած, հուսամ ինչ-որ չափով կհասկանաք։ Բայց դժվար։
Հ.Գ. Նյութիս ուշացումը կապված է պատվաստում ստանալուց հետո ստորին վերջույթներիս պարալիզացման հետ։ Կամ էլ ուղղակի ծույլ եմ։