Մինչ սկսելը ուզում եմ մի հարց տալ. քո պատկերացրած ապագայում դու որտե՞ղ ես: Չէ, էդ հավես փայտից կամ շքեղ տները մի կողմ թող: Խոսքս բնակավայրի՝ քաղաքի, գյուղի կամ թեկուզ երկրի մասին է: Եթե ամեն դեպքում ոչ երևակայությունից զուրկ լինելու պատճառով, այլ գիտակցության մակարդակից ելնելով՝ քեզ չպատկերացրիր օտար երկրում՝ շարունակենք:
Հերթական անգամ դասընկերոջս հետ «պաթոս-պաթոս» վիճում էի ու ասում, թե ինչքան լավ է Ճամբարակում, ու ինչքան եմ այն սիրում, երբ նա ինձ նույն հարցը տվեց: Հա, ու ես այդպես էլ չպատասխանեցի: Դե, հիմա, կարելի է ասել, ապրում եմ Երևանում, կավարտեմ, եթե ամեն ինչ իմ պլանավորածով լինի (վերևում, ներքևում կամ իմ ներսում ինչ-որ մեկին ծիծաղեցրի), կգնամ ծրագրավորման դասերի, կսովորեմ ու աշխատանքի կտեղավորվեմ:
Կներես, Ճամբարակ, բայց այս պլաններում կարծես թե չկաս, այդպես նեղացած հայացքով էլ մի նայիր: Մտածիր՝ դու ինձ աշխատանքով կապահովե՞ս: Դե, եթե ծրագրավորող դառնամ, ցանկալի է իմ մասնագիտությամբ: Երևի չէ, չէ՞:
Հետո կարո՞ղ ես այնպես անել, որ զարգանամ: Ախր, դու էլ, ոնց որ չաշխատող, տանը նստած մեկը լինես, որ հասարակությունից կտրվում, սոցիալապես չի զարգանում, աշխարհից ու կյանքի ռիթմից հետ է մնում:
Մեղադրում եմ ու մտածում, որ մենք հետ գանք ու փոխենք: Ես էլ իրավունք ունեմ մեղադրելու քո ծնողներին: Ի՞նչ անեմ, որ քո մեծ քրոջը՝ Երևանին, ավելի շատ են սիրել, ամեն ինչ նրան են տվել ու զարգացրել:
Եսասեր եմ… Դու էլ:
Տվածս հարցի շուրջ մտածեցի՞ր: Դո՞ւ էլ թաքուն Երևան պատկերացրիր: Չէ, մի արդարացիր: Գիտեմ, որ համայնքդ շատ ես սիրում: Ես էլ եմ շատ սիրում Ճամբարակը:
Բայց դու էլ դեռ մի պատասխանիր, գիտեմ, որ ցավոտ է: