Առավոտյան ժամը 10-ին քաղաքս էնքան սիրուն ու ներդաշնակ էր, մարդ չկար: Չկային ամբողջ ձայնով մեկ գոռացող երեխաները, անտարբեր ու տխուր հայացքով մարդիկ, Ջուլիկ տատը, որ էդպես էլ չհարմարվեց էն մտքին, որ ես իր թոռանից բարձր եմ ստացել միասնականը, ու ամեն անգամ բարկացած հայացքով նայում է: Քաղաքս սիրուն է, երբ չկան նրան անհանգստացնողներ:
Առաջ, երբ ցանկանում էի մենակ մնալ քաղաքիս հետ, առավոտյան 6-ին էի դուրս գալիս, հիմա ավելի հաճախ է դատարկ, իսկ գուցե դատարկ չէ, այլ քնած է, կամ ինձ համար է էսպիսին, մյուսին քաղաքս երևի գրկաբաց է ընդունում:
Մետրոյում ամայի էր, հազիվ մեկին նկատեիր, էն էլ դուրս գալիս, ներսում մարդ չկար: Հնարավոր է՝ կար,  չգիտեմ:
Ինչևէ, մեծ տարբերություն չկա՝ կլինեն մարդիկ, թե չեն լինի, մեկ է, ես մի վարպետություն ունեմ, չեմ նկատվում, նկատել էլ չեմ սիրում, բայց հաճախ են մարդկային ամենահասարակ արարքները ստիպում իրենց մասին մտածել:
Իսկ ինձ չեն նկատում, չէ է, սուտ եմ խոսում, մեկ-մեկ տարօրինակ հայացքով նայում ու անցնում են առաջ, իսկ ես շարունակում եմ ճանապարհս` նույն աշխույժ ու միևնույն ժամանակ, տխուր ժպիտով:
Մտածում եմ` ի՞նչ կվերցնեի ինձ հետ, եթե փախչեի քաղաքից: Մտքումս հազարավոր մարդկային անուններ տալուց հետո ականջակալներն եմ ընտրում: Անիմաստ է: Ո՞վ կգար ինձ հետ: Ոչ ոք:
Անկարելի բարդ է, չէ՞: Ահռելի շատ եմ սիրում մարդկանց, բայց ամեն ինչ կտամ՝ միայն փախչեմ իրենցից, միայն ոչ ոք երբեք չգտնի ինձ:
Ի՞նչ է պետք ինձ այս աշխարհում: Չգիտեմ, երևի մի թղթի կտոր, որ մարդիկ իրենց թանաքոտ գրիչով կլցնեն, ու ես կպահեմ այն, կպահեմ, էդ թուղթը հազարավոր իրերից էլ բարձր դասելով:
Չէ, բայց փախչելիս դա էլ չէի տանի հետս, դա էլ է ինձ մարդկային քաոսը հիշեցնում:
Պատահե՞լ է կորցնես քեզ, ինքդ քո մեջ քո սեփական աշխարհում դու չգտնես քեզ, որովհետև դու չափից շատ ես ուզում կարգավորել ներսդ, բայց ներսումդ չափից շատ խառնաշփոթ է, որովհետև դու երբեք չես եղել այն, ինչ հիմա ես, բայց երբեք էլ չես կարող լինել հինը, որովհետև դու ինքդ քո մեջ չկաս, արդեն դուրս ես եկել գոյություն ունենալուց, բայց դու քեզ շատ ես կարոտում, շատ-շատ, որովհետև էդպես էլ չես գտնելու:
Մուրացկան կնոջ ասածներից սիրտդ լցվում է, պարզվում է՝ սուտ է:
Ասում են` սիրում եմ, պարզվում է` կեղծ են:
Ասում են` այստեղ են, լսում են ինձ, հասկանում, նկատում… Պարզվում է՝ խաբել են:
Էլ ինչպե՞ս գոյատևես ու սիրես մարդկանց, ինչպե՞ս չուզենաս փախչել, եթե քեզ պետք է չասեն այն, ինչ կա: Իսկ դու ամենապարզ մարդկային կյանքն ես սիրում…
Ինչպե՞ս մնաս, եթե ամեն անգամ պետք է լաց լինես, ձեռքերդ սեղմես իրար, դողդ պահես ներսումդ ու կուլ տաս արցունքներդ, հետո էլի թուլանաս, ու դրանք հոսեն, առանց հաշվի առնելու՝ որտեղ և ինչպես: Ու էս արցունքներդ հենց էն մեկի ուսին պետք է թափվեն, ում շնորհիվ հոսել են, ու դու պետք է հպարտ ու լուռ ընդունես մխիթարանքները, որովհետև  բացատրություն պահանջել չես կարող, ուր մնաց՝ ասես, թե ինչու ես լաց լինում, որովհետև միաժամանակ ցավ պատճառել ու հանգստացնելը այդքան էլ նորմալ երևույթ չէ: Բայց սարսափելին այն է, որ նման դեպք էլ հաճախ է կրկնվում, դու իր պատճառած լացը իր սփոփանքներով ես դադարեցնում: Մի տեսակ անմիտ է:
Մետրոյի բարձր աղմուկի, ականջակալներիս միջից եկող ելևէջների ու սրանից 2 անգամ բարձր գոռացող ու ամեն պահ ինձ իրենց մասին հիշեցնող մտքերիս միքսից մի կերպ լսում եմ:
-Թվացյալ ժպիտի կայարան:
Դուրս եմ գալիս վագոնից, իսկ հեռվում…
-Զգուշացեք, դռները փակվում են, հաջորդ կայարանը կեղծավորություն:

Հ.Գ. Կներես, ներսս դատարկել էր պետք….