Լուսանկարը` Թամարա Գալստյանի
Նկարներում իմ կատվի ձագուկներն են: Մի քանի ամիս առաջ կատուս, որի անունը մինչև հիմա չենք որոշել, ուղղակի ասում ենք Փիսո, ձագուկներ ծնեց: Ունեցավ 5 հրաշք, որոնք մեզ ամեն օր զարմացնում են, հիացնում իրենց շարժուձևով, խաղերով: Մի փոքր պատմեմ, թե ինչպես ենք անցկացնում մեր օրը ձագուկների հետ: Առավոտյան, երբ նստում ենք հաց ուտելու, պարտադիր նրանք էլ են գալիս և չեն թողում հաց ուտենք: Ինչ ուտում եմ, համարյա կեսը նրանց եմ տալիս: Ինչքան էլ ասում են` սեղանի վրայից մի կերակրեք նրանց, երբ թախծոտ աչուկներով ինձ են նայում, չեմ կարողանում անտարբեր մնալ:
Երբ ուտելը վերջացնում են, սկսում են խաղալ: Թռչում են ծառից ծառ, քարից քար, քարերով խաղում են, գզվռտվում են իրար հետ: Կարծես իրենց մանկությունը վայելեն: Նրանց խաղին հետևելն անչափ հետաքրքիր է:
Լուսանկարը` Թամարա Գալստյանի
Մայրս այդքան էլ կողմ չի , որ ձագուկները մնան: Ասում է, որ շուտով կմեծանան, դժվար կլինի պահելը: Բայց ոչինչ, մենք մի կերպ կպահենք: Փիսիկների ձագուկներն իհարկե շատ համովիկ են, երբ դեռ փոքր են: Բայց շատերը «հեռուն» են նայում, և ձագուկներին տանում-գցում են ինչ-որ տեղ, «կորցնում են», ինչ է, չեն կարողանում պահել, կամ «զահլաները» տանում է մլավոցը: Ճիշտ է, մի քանի տարի առաջ ես էլ եմ փիսոյի ձագուկին տարել, անծանոթ մեկի դռան առաջ դրել, որ ինչ-որ մեկը տեսնի, վերցի, պահի, բայց հետո անընդհատ մտածել եմ, թե ինչ եղավ ձագուկը. Իսկապես գթասիրտ մեկը նրան ներս տարավ, թե չէ: Հաստատ էլ նման բան չի լինի, ինչքան էլ դժվար լինի, մի կերպ կպահեմ:
Լուսանկարը` Թամարա Գալստյանի
Հիմա, երբ նայում եմ նրանց խաղին, նրանց աչքերի մեջ, այլևս չեմ կարող այդպես վարվել, թեև մեծերը անընդհատ պնդում են:այց մայրիկիս էլ հասկանում եմ` վեց կատու մի բակում… Չգիտեմ ինչպես վարվել և որտեղից հոգատար տեր գտնել:
Ախր, չկարծեք իրենց փոքրիկ սրտիկը քարից է: Իրենք էլ ուշադրության կարիք ունեն, ջերմության, սիրո, ու պետք է մենք այդ ամեն ինչը իրենց տանք: Իմացեք, իրենք այդ ամենը հասկանում են: