Հունիսի 16-ը ինձ համար, կարող էր սովորական մի օր լինել, ինչպես ամսաթվերի մեծ մասը: Բայց հիմա այն ավելի կարևոր, նշանակալից ու արևոտ օր է, քան իմ ծնունդը:
Այդ օրն է ծնվել «Քառօրյա պատերազմի» հերոս՝ թեժ մարտերում զոհված Արմեն Հովհաննիսյանի միակ զավակը` Արեգը:
Ես շատ ուրախացա, երբ իմացա, որ պետք է գնամ և զվարճացնեմ այդ մանկիկին: Նրանք ապրում են Սյունիքի մարզի Ծղուկ գյուղում, և չնայած հեռավորությանը` մեծ ուրախությամբ և հուզմունքով ուղևորվեցինք նրանց տուն:
Ճանապարհին պատկերացնում էի, որ ներս մտնելիս տան ինչ- որ անկյունում, անտրամադիր նստած փոքրիկի եմ տեսնելու, բայց սխալվեցի:Արեգը մեզ դիմավորեց մուտքի մոտ` պայծառ ժպիտով ու անսահման ուրախությամբ: Այդ պահից հասկացա, որ նա պարզապես «փոքրիկ արև »է, և իր ժպիտով մեծ ուրախություն է պարգևում բոլորին:
Արեգը պատրաստակամ հագավ վագրիկի շորիկը և վագրին վայել խաղով ու մռնչյունով սկսեց «վախեցնել» բոլորիս: Շատ ուրախ էր հատկապես տորթի համար, որի վրա Մաշան և Արջն էին: Մոմերը փչելուց առաջ նրան հարցրի, թե ինչ նվեր է ուզում ստանալ: Ասաց, որ ուզում է տանկ ունենալ, և Արեգի մայրը չկարողացավ զսպել արցունքները: Հետո բոլորս միասին սկսեցինք երգել ու պարել: Արեգն էլ միացավ մեզ`արտասանեց ու հայրենասիրական երգ երգեց: Նրա հասակակիցները հիմնականում երգում են խաղերի, կենդանիների և մայրիկի մասին, իսկ նա` հայրենիքի:
Երբ ավարտեցինք ևս մի երգ, փոքրիկն իր քաղցր ձայնով ասաց. -Մա՜մ, բա մոմերը չե՞նք փչում:
Վերջապես մոմերը փչեց, և շարունակեցինք ուրախ տոնը: Սկսեցինք խաղալ Արեգի հետ, ավելի ճիշտ, նա էր խաղում, իսկ մենք նայում և ուրախանում էինք: Տղան զիլ ձայնով, հերթով պայթեցնում էր բոլոր փուչիկները: Սկզբում պայթեցնում էր ձողիկով, հետո փոխեց ռազմավարությունն ու սկսեց դրանք պայթեցնել` վրան նստելով: Ամեն փուչիկի պայթյուն ավելի ու ավելի էր աշխուժացնում ծննդյան տոնը ու, թեև վագրիկի հագուստը փոքր-ինչ մեծ էր վրան, բայց չէր նեղվում ու անսահման երջանիկ վազվզում էր այս ու այն կողմ: Երբ հասավ նվերների պահը, Արեգն ուղղակի ապշեց.
-Պահոոոոոոոոոոոո, ինչ շատ ա՜:
Իսկ երբ շուռ տվեց գետնին, նվերները մի մեծ բուրգ կազմեցին, որից Արեգն ավելի ուրախացավ:
Նրան այնքան էր դուր եկել մեր ներկայությունը, որ թույլ չէր տալիս հրաժեշտ տայինք:
Արեգը երջանիկ էր, որ մարդիկ են եկել, խաղում ու զվարճանում են իր հետ, իսկ մենք տխուր էինք: Տխուր էինք, որ հայրը չի կարող վայելել իր մանկան հրճվանքը, տեսնել, թե ոնց է մեծանում: Տխուր էինք, որովհետև Արեգը տղամարդ է դառնալու` անընդհատ զգալով իր հոր կարիքը:
Երբ այցելեցի նրանց, հասկացա, որ բոլորս պետք է այցելենք մեր հերոսների զավակներին, մենակ չթողնենք: