Լուսանկարը՝ Զավեն Աբրահամյանի
Ես ապրում են մի գյուղում, որի անունը Քուչակ է: Մի քիչ խոսեմ գյուղիս մասին: Գյուղը հիմնադրել են 1839թ. գաղթական արևմտահայերը: Գյուղի առաջին տները կառուցվել են Լույս Աղբյուրի շուրջը: Այդ աղբյուրը գյուղի պարծանքն է, քանի որ այդ աղբյուրի շրջակայքում է գտնվել պատմական Ճերմակ վանքը:
Լուսանկարը՝ Զավեն Աբրահամյանի
Գյուղի առաջին անունը եղել է Ճերմակ վանք: Դեռ մինչև հիմա Լույս Աղբյուրի շրջակայքում պահպանվել է գյուղի հին գերեզմանոցը: Արդեն երեք դար է, ինչ Ճերմակ վանքը չկա: Բայց գյուղացիները գիտեն վանքի մոտավոր տեղը, պահպանվել են խաչքարեր և փորագրություններ քարերի վրա:
Լուսանկարը՝ Զավեն Աբրահամյանի
Տարիներ հետո գյուղը կվերանվանեն Ալի Քուչակ՝ ի պատիվ Նահապետ Քուչակի, իսկ աղբյուրի վրա կկառուցեն մատուռ, որը կստանա Լույս Աղբյուրի մատուռ անունը: 1901թ. գյուղում կառուցվում է Ս.Մարիամ Աստվածածին բազիլիկ եկեղեցն: Բայց ցավոք, այն երկար չգործեց, Հայաստան ներխուժեցին բոլշևիկները, իրենց հետ բերելով աթեիզմը: Եկեղեցին դարձավ ցորենի պահեստ: Բայց այն վերաօծվեց 1998թ.:
Լուսանկարը՝ Զավեն Աբրահամյանի
Գյուղի հյուսիսում գտնվում է ևս մեկ մատուռ՝ Թուխ Մանուկ անունով: Ոչ ոք ճշգրիտ չգիտի մատուռի կառուցման տարեթիվը: Թուխ մանուկ անվանումը կապված է թուխ մազերով մի երեխայի հետ, որը ձմռանը փախել է տանից: Գյուղի արևելքում և արևմուտքում գտնվում են երկու մեծ հարթավայրեր՝ «Յայլի դուրան» և «Զրնգան աղբյուր» դաշտերը:
Լուսանկարը՝ Զավեն Աբրահամյանի
Լույս աղբյուրի վերևում 1983թ.կանգնեցվել է հուշարձան զինվորին՝ նվիրված հայրենական պատերազմում զոհվածների հիշատակին: Արձանի ներքևի մասում փորագրված են զոհված քուչակցիների անունները: Այդ անունների մեջ երեքը պապիկիս քեռիների անուններն են: Ես հպարտ կարող եմ ասել, որ ես արևմտահայական արմատներ ունեմ, թեև ապրում եմ Արևելյան Հայաստանում: Ինձ համար չկա աշխարհում ավելի հարազատ անկյուն, քան իմ գյուղը՝ Քուչակը: