Լուսանկարը` Արտյոմ Մամյանի
Բարև, ես Մարիամն եմ, 16 տարեկան: Մեկ տարի առաջ ինձ մոտ հետաքրքրություն առաջացավ գրելու այն ամենի մասին, ինչը կատարվում է ինձ հետ և որոշեցի ունենալ կյանքի օրագիր:
Երկմտեցի․ Մարիամ, բայց կկարողանա՞ս ամեն օր ժամանակդ տրամադրել էդ զուր բանին, հաստատ մի օր հոգնելու ես ու դադարեցնես գրելը: Ու որոշեցի ինձ պարտավորված չզգալ ամեն օր գրելու: Դրա համար սկսեցի ավելի նպատակային օգտագործել այդքան թանկագին ժամանակս, ու իհարկե, օրագիրս: Իսկ ի՞նչ արեցի ես: Սկսեցի գրել նոր ծանոթությունների, ճամփորդությունների, ճամբարների, և իհարկե, ընկերներիս մասին: Բայց այդ ամենը անիմաստ կլիներ առանց նկարների ու ձևավորումների:
Երբ ընկերներս իմացան, որ ես կյանքի օրագիր ունեմ, այնքան էլ լավ արձագանք չտվեցին, ասելով․
-Քսանմեկերորդ դարն ա, հիմա ո՞վ ա օրագիր պահում: Ամեն ինչ էլեկտրոնային ա:
Անկեղծ ասած՝ ես հենց նման արձագանքի էլ սպասում էի: Շատ չանցած նրանք էլ «վարակվեցին»։
Հիմա իմ կյանքի օրագիրը իմ կյանքի անբաժան մասն է, և ես ոչ մի տեղ չեմ գնում առանց դրա: Ինչ խոսք, համոզվեցի, որ զուր չէ կյանքի օրագիր ունենալը, մի օր հաստատ ցանկություն կունենամ հիշելու անցած օրերը և կարոտով կթերթեմ կյանքիս էջերը: