Երբևէ ականատես եղե՞լ եք ֆուտբոլասերների կռիվներին: Ովքեր չեն տեսել, խորհուրդ եմ տալիս ամեն կերպ խուսափել:
Նախ ասեմ, որ ըստ իս և շատերի, ֆուտբոլասերները` ֆաները, բաժանվում են երեք խմբի: Առաջինը նրանք են, որոնց համար լրիվ մեկ է ֆուտբոլը, ուղղակի հիմա «մոդա» է ֆուտբոլ նայել, նավանավանդ, եթե դու աղջիկ ես, դա քեզ համար մեծ «պլյուս» է: Այսպիսիք սովորաբար միայն շատ կարևոր խաղերն են նայում, որ հաջորդ օրը գնան դասի կամ գործի, ու պարծենան, որ կարողացել են հաղթահարել այդքան սպասված քունը, նստել մինչև գիշերվա երկուսը, ֆուտբոլ են նայել:
Երկրորդ խմբի անդամները մի քանի անգամ ավելի վատն են առաջիններից, նրանց անվանում են «գլորներ»: Սրանք այն մարդիկ են, ովքեր կոչված են հակառակորդ թիմի խաղացողներին ու երկրպագուներին ամեն անհնար ու հնարավոր ձևերով վիրավորելու: Նրանք սովորաբար ավելի շատ ատում են իրենց հակառակորդ թիմին, քան սիրում իրենց ակումբին կամ հավաքականին: Բոլոր թիմերի երկրպագուների մեջ էլ այսպիսիք կան. թե մադրիդիստների, թե կուլեների, թե մանկունյացիների…
Եվ վերջապես երրորդ`իմ ամենասիրելի խումբը: Սրանք այն ֆաներն են, որոնք երկրպագում են իրենց թիմին առանց ինչ որ բան մեկին ապացուցելու ձգտման, ուրախանում նրանց հաղթանակներով, անկեղծորեն տխրում պարտություններից:
Մի խումբ էլ կա, նրանք, ովքեր ուղղակի ֆուտբոլ չեն սիրում:
Ֆուտբոլը այսքան գեղեցիկ սպորտ չէր լինի, եթե չունենար երկրպագուների բանակ: Երկրպագուները կարող են թիմին հասցնել հաղթանակի և այնպես անել, որ նա պարտվի, նրանց աջակցությունը շատ կարևոր է:
Ֆուտբոլ չեն խաղում 22 հոգով, խաղի մեջ են նաև նրանք, ովքեր սրտի թրթիռով են սպասում հաղթական գոլին, որոնց սրտի աշխատանքը սկսում է արագանալ, երբ մրցակիցը գնդակով հայտնվում է իրենց տուգանային հրապարակում, նրանք գտնվում են տրիբունաներում ու հեռուստացույցի դիմաց:
Հաճախ, երբ հարցնում են Բարսայի խաղը ոնց ավարտվեց, ասում եմ` հաղթեցինք կամ պարտվեցինք, ծիծաղում են, ասելով` դու չհաղթեցիր, իրենք հաղթեցին, բայց ամեն երկրպագու իրեն թիմի լիարժեք անդամ է զգում: Թիմը ուժեղ է իր երկրպագուներով:
Ֆուտբոլը տհաճ կողմեր էլ ունի` երկրպագուների միջև բախումները: Զինագործները վիրավորում են ազնվականներին, մանկունյանցիները` քաղաքայիններին, կապտանռնագույնները` սերուցքայիններին, և հակառակը (իհարկե, ոչ բոլորը): Ամեն բան ավելի է սրվում կլասիկոներից (Ռեալ Մադրիդ-Բարսելոնա խաղերը) կամ դերբիներից (երբ որևէ քաղաքի երկու թիմեր խաղում են իրար հետ, օրինակ` Մանչսթեր Սիթի-Մանչեսթեր Յունայթեդ, Չելսի –Արսենալ) առաջ: Մինչ խաղադաշտում ֆուտբոլիստներն ու մարզիչները իրար ձեռք են սեղմում, երկրպագուները «իրար միս են ուտում»:
Անկախ ամեն ինչից, իր դրական ու բացասական կողմերով հանդերձ ֆուտբոլը ինձ ու շատերի համար մնում է ամենագեղեցիկ ու հույզերով լի սպորտը: Այն իր մեջ ամփոփում է ողջ կյանքը`հիասթափություն, հարգանք, սեր, հիացմունք…
Հ.Գ. Շատերը գուցե իմ նյութից ոչինչ չհասկանան, բայց լավ ֆուտբոլասերները կկիսեն իմ կարծիքը: