Հուլիսի 1-ին լրանում է «Զանգեզուր» թերթի խմբագիր Սերյոժա Ղազարյանի 100-ամյակը:

Իմանալով պարոն Սերյոժայի մասին, որոշեցի նրա թոռնուհու՝ Ռուզաննա Ղազարյանի հետ հարցազրույց վարել: Տիկին Ռուզաննան ասում է.

-Պապիկս՝ Սերյոժա Ղազարյանը, ծնվել է 1918թ.-ին, Գորիսի շրջանի Ակներ գյուղում: Սովորել է տեղի միջնակարգ դպրոցում, իսկ դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է մանկավարժական ինստիտուտ, դրա հետ մեկտեղ Քարաշեն և Քարահունջ գյուղերում աշխատել է հայոց լեզվի և գրականության ուսուցիչ:

Երբ Հայրենական մեծ պատերազմը սկսվեց, նա 3-րդ կուրսում էր սովորում և 1941թ.-ի հունիսի 24-ին գնում է ռազմաճակատ: Այնպես է ստացվում, որ պապս ռազմաճակատում վիրավորվում է, սակայն ապաքինվելուց հետո կրկին մեկնում է ռազմաճակատ: Չմոռանամ նշել, որ 1944թ.-ին նշանակվել է Խոտ գյուղի դպրոցի տնօրեն, իսկ 1945թ.-ին՝ պատասխանատու քարտուղար «Զանգեզուր» թերթում: Արդեն 1963թ.-ից 26 տարի աշխատել է «Զանգեզուր» թերթի խմբագիր: Նրա խոսքերից շատերն են մեջբերումներ անում, ես էլ ուզում եմ մի մեջբերում անել: Երբ լրագրողները խճճված խոսքերով էին հոդվածներ գրում, պապս ասում էր. «Այ ընկեր/ընկերուհի, պարզ գրիր, Թումանյանի մեծությունը, տաղանդի ուժը նրա ստեղծագործությունների պարզության մեջ է»:

Մի դեպք ևս պատմեմ: Մի անգամ երկու լրագրողների, ովքեր հարբած վիճակում ուշացել էին, երկուսն էլ երկու ժամով, տարբեր պատժամիջոցներ է կիրառում, մեկին՝ ուղղակի նկատողություն, մյուսին՝ խիստ նկատողություն, և երբ նրան հարցնում են, թե ինչո՞ւ է այդպես պատժում, չէ՞ որ երկուսն էլ նույն իրավիճակում էին հայտնվել, նա ասում է, որ մյուսը գումար չունի մոտը, խմիչքը երկրորդն է գնել:

Շատ բաներ կարելի է պատմել պապիս մասին, վերջերս «Զանգեզուր» թերթը պապիս մասին

հոդվածներ էր հրատարակել, հոդվածներից մեկում, որի հեղինակը Ալվարդ Մեսրոպյանն էր,

հետաքրքիր միջադեպ էր պատմել, հիմա մի հատված կարդամ:

«Հերթապահությունս ավարտելու հաճույքը դեռ չվայելած, զանգեց՝ արի այստեղ: Գնացի:

-Այս նախադասության մեջ ստորակետ չես դրել:

-Դրել եմ:

-Ո՞ւր է, դե հանի աչքս կոխի (այս բառակապակցությունը նրա ամենասիրելի բառակապակցությունն էր և այն հաճախ էր օգտագործում առիթի դեպքում):

Ես նրան ցույց տվեցի իմ դրած ստորակետը: Նա խոշորացույցը հանեց, նայեց, տեսավ ես ճիշտ եմ:

-Գյուլնազարյան Լենան (նա մեր սրբագրիչն էր) գիտե՞ս ինչ խոշոր ստորակետ է դնում:

-Ամեն մարդ իր չափսի է դնում կետադրական նշանը,-ասացի ես:

Նա մեղմորեն ժպտաց, որը կարելի է այսպես «թարգմանել»՝ «Մեղքս ընդունում եմ»:

Իմ հուշերով կիսվելուց հետո, ուզում եմ, հենց պապիկիս մասնագիտական ձեռագրով էլ շնորհավորել նրան: Ճիշտ է, նա 2007թ.-ին է մահացել, բայց կարելի է անվերջ խոսել պապիս մասին, որովհետև նա միշտ մեզ հետ է: Որովհետև նա միշտ ապրում է:

Չեմ կարող հպարտությանս ու հուզմունքիս չափը բառերով նկարագրել: Ուղղակի կցանկանայի այսօր գրկել, համբուրել ու շնորհավորել նրա ծննդյան տարեդարձը: Կուզեի ասել, թե որքան եմ սիրում ու հպարտանում նրանով: Նա Զանգեզուրի մեծ մարդկանցից է, ում համեստությունն ու աշխատելաոճը միշտ տարբերվել է: Պապիկս մեր ողջ գերդաստանի գլուխն է, ում մահից հետո անգամ, ոչինչ չի փոխվել: Մարդ մահանում է այն ժամանակ, երբ նրան այլևս չեն հիշում: Իսկ պապիկս այն լույսն է, որ միշտ վառ է մնալու, նրան միշտ հիշելու ենք: Շնորհավոր ծնունդդ, հայ մարդ, Մեծ մարդ, Պապ ջան: