Հորաքրոջս ամուսնանալու պատմությունը, ով Ակնալիճ գյուղից հարս է եկել Ապարան քաղաք:

-Հոք, ո՞նց ես ամուսնացել:

- Չուզելով: Չուզելով ամուսնացել եմ, բայց համակերպվել, ապրում եմ: Դե, հեռու էր Ապարանը, դրա համար չէի ուզում: Ոնց պատմեմ, Կամոն (հորաքրոջս ամուսինը) իրա ընկերոջ հետ եկել էր մեր տուն՝ խոզ առնելու: Ուրեմն լսի, տատիս մեր պադվալի երդիկին չիր էր փռել, սրանք էլ կեթան- կգային՝ չիր կուտեին, ես էլ կոֆե էի դրել: Հա կանչում էի՝ եկեք, կոֆեն սառավ, ես էլ ինչ իմանայի, որ էդ ընթացքում եսիմ քանի հատ ճանճ ա ընկել կոֆեի մեջ: Սրանք կգան կոֆե խմելու, մեկ էլ զգում եմ՝ հա ծիծաղում են, դե, չգիտեի, որ ճանճի համար են ծիծաղում: Ես էլ իմ կարած շորն էի հագել, էդ էլ մի քիչ բաց էր, գիտեի՝ իմ շորի վրա են ծիծաղում ու վռազ կոպտեցի: Ասի՝ ինչի՞ վրա եք ծիծաղում, ասեք՝ ես էլ ծիծաղեմ: Ու էդ պահին սրա ընկերը ասեց, թե հըլը կոֆեդ խմի, Կամո, ու լեզվին երկու ճանճ: Էս ընկերն էլ ասեց՝ արա, ղսմաթով տղա ես, էլ ի՞նչ ես ուզում:

-Քեզ ուզելու եկե՞լ են:

-Բա ոնց չեն եկել: Մի քանի անգամ եկան, ես էլ հա չէ էի ասում: Հենց գալիս էին, փախնում գնում էի հորքուրիս տուն, Հարութը (իր հորաքրոջ տղան) դնում հեծանիվ, հետ էր բերում:Մի օր էլ եկան (արդեն հինգերորդ անգամ էին գալիս) սկեսրարս պապայիս ասեց՝ Ռաֆիկ ջան, սենց չի լինի, եքա ճանապարհ ենք գալիս գնում, թող գոնե երեխեքը մի հատ առանձին խոսեն: Ես էլ սենյակս էի, եկավ, ասեց՝ բարև ձեզ, ասի՝ բարև: Հելա աթոռը տվեցի, ասի՝ նստեք, ասեց՝ չէ, չեմ ուզում, ասի՝ դու գիտես: Ասեց՝ հը՞ն, ի՞նչ ես ասում, ես էլ ուսս թափ տվեցի: Կարճ խելքով իբր էլի չեմ ուզում: Կամոն հելավ սենյակից, իրա հերը հարցրեց՝ հը՞ն, ի՞նչ ա ասում աղջիկը: Ինքն էլ ասեց՝ ի՞նչ պիտի ասի, ինքը ուզում ա: Իրանք էլ պատրաստված էին եկել: Իմ տալերը երգել պարելով մտան սենյակս, ես էլ ամոթու զոհ գնացի: Հետո եկան նշան դրեցին: Տատիս հա ասում էր՝ խի՞ չես ուզում:

-Հարսանիք արեցի՞ք:

-Հա, մեծ հարսանիք արեցինք, հարսի շորս տարան հորքուրիս տանը հագցրին: Երկար շոր չէր: Նույնիսկ եկեղեցի չտարան, էտ էլ ասեմ: Իրանց ասելով, էտ ժամանակ հարսին եկեղեցի չէին տանում: Ինձ թվում էր՝ դրանք չֆայմեցին մտնեին Էջմիածին եկեղեցի:

-Իսկ ո՞նց հարմարվեցիր, դե, գյուղից եկել ես քաղաք: Կլիմային ինչպե՞ս հարմարվեցիր:

-Դե, էս էլ էլի համարյա գյուղի նման մի տեղ էր, կարևորը, որ շոգից փախա: Ձմեռը ստեղ շատ ցուրտ էր, ճիշտն ասած, չէի պատկերացնում, որ ձմեռը տենց ահավոր կլինի, բայց հետո աստիճանաբար սովորեցի:

Ես 18 տարեկանում եմ ամուսնացել, բայց էտ սխալ ա: Սաղ կյանքը դեռ դեմս էր: Ես սովորում էլ էի՝ Հոկտեմբերյան մասնավոր կարի խմբակ էր, մի բանով կզբաղվեի: 18-ը փոքր ա, մի քիչ մեծ պիտի լինես, մեծ: