2016 թվական, սեպտեմբեր։ Տասնյոթ տարիների մեջ առաջին անգամն էր, որ աշնան առաջին օրը ես ոչ թե Նոյեմբերյանում, այլ Երևան քաղաքում էի։ Եվ դա այդպես էլ պետք է լիներ. ընդունվել էի ԵՊՀ-֊ի Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ։
Օգոստոսն էր, երբ իմացա` առաջին կուրսեցիների հետ հանդիպումը լինելու է «Չարենց»-ի լսարանում։ Իմ մեջ գոռոզացա, փքվեցի. «Ջա՜ն, Չարենց»։ Գլխիս գալիքը դեռ չգիտեի։
Առավոտվա ութն անց երեսուն րոպեն էր, երբ ես արդեն 7-րդ մասնաշենքի առջև կանգնած էի։ Էլ չասեմ`ոնց եմ հասել համալսարան, երբ գաղափար չունեի, նույնիսկ, գետնանցումների մասին։ Հիմա ես էի ու էդ օտար շենքը, որ դպրոցի հետ համեմատելու ոչ մի եզր չուներ։ Գլուխս բարձրացրի, նայեցի մինչև շենքի վերջին հարկը։ Շինությունը լավն էր, բայց մենակ էդ։ Հասկացա, որ համալսարանում ծանոթ ունենալը ամենաթույն բանն ա գյուղից քաղաք էկածի համար։
Զանգ Ամալին, ով սովորում էր նույն ֆակուլտետի ահագին բարձր կուրսում։
-Ամա՜լ, մի քիչ հուզված էի, լա ինձ մին էլ ասա`ո՞նց տիմ գնալ էդ լսարան։
-Մոնի՛կ, ուրեմն մտնում ես շենք, աջով ուղիղ գնում ես, մի հարգ բըրձրանըմ ես ու փետից դռներ ա, եթե գտար, ուրեմն հասել ես։
Կարծես,թե ամեն ինչ ընկավ իրա տեղը, բայց։
Շնչակտուր գնում եմ, պատերին ինչքան գրած բան կար, ամբողջը կարդացի, նույնիսկ`սառը թեյ, կապուչինո, լուծվող սուրճ և մի խոսքով։ Մի կին էր անցնում միջանցքով, մոտեցա.
-Բարև ձեզ, կներեք, Չարենցի լսարան ո՞նց գնամ։
Նայեցի անծանոթուհուն, հետո շուրջս, հետո նորից իրեն։
-Հասկացա՞ր, այ, ոնց ասացի՝ տենց գնա։
Ոչ մի բան չէի լսել. մտքերով էի ընկել։ Ինձ հույս տվեցի. «Լավ, մնին էլ կհարցնեմ»։ Բարձրացա մի հարկ, ձախ նայելու փոխարեն, նայեցի աջ ու ուղիղ գնացի։ Շատ բախտավոր եմ։ Մեկին էլ տեսա։ Ոտքերս էլ չէի զգում, կոկորդս էլ ահավոր խեղդում էր լարվածությունից։ Ցույց տվեց`լսարան ոնց պետք ա գնամ, ու ես գնացի իմ գործին, ինքն էլ`չգիտեմ։
Անտանելի զգացողություն էր։ Թվում էր`մտել եմ աշխարհի ամենավատ մասնաշենքի ամենավատ լսարանը (թերևս, այս զգացումը տևեց երկու-երեք ամիս)։
Էդ օրվանից մեկ էլ մի բան չեմ մոռանա, երբ դեկանն ասաց`բարև ձեզ, ու մենք պարտավոր էինք համաչափ, նույն տոնայնությամբ և սիրով ասել`բարև ձեզ։