«Արդարացնում եմ և անծիր ծովի այն թերությունը, որ ափեր ունի»։ Սևակյան խորհրդավորություն։
21-րդ դարում երկրագունդն ունի ձեռքեր, ոտքեր, գլուխ, և այն համր քայլերով առաջ է ընթանում..․ Քայլող երկրագունդ, այո՛, որ մարդ ենք հորջորջում։ Գիտելիքի, տեխնոլոգիաների, արդյունաբերության «ծովում» խեղդվում ու ափ է փնտրում այդ նույն մարդը՝ միաժամանակ գտնվելով «ափում»։
Մատներդ ծալի՛ր և փակի՛ր ափդ, կստանաս բռունցք, որն ունի ճիշտ և ճիշտ քո սրտի չափը, այն սրտի, որը լցված է համբերանքի ծովով։
21-րդ դարի մարդ… Մի ափով գողանում է, մյուսով՝ դրամ դնում մուրացկանի պարզած ափի մեջ, մի ափով՝ սպանում և դժբախտացնում, մյուսով՝ արցունք սրբում։
21-րդ դարի միակ զենքը ժպիտն է։ Ժպտա՛ թշնամուդ և խեղդի՛ր նրան այտերիդ փոսում, որոնք լցված են «հմայքի ծովով»։
Պարզում ես ափդ, ձեռք ձեռքի եք տալիս և դաշինք կնքում՝ այդուհետ քայլել միասին և ձգտել մի նպատակի։ Նորից պարզում ես ափդ, ձեռք ձեռքի եք տալիս, բայց այս անգամ բռնում եք գրազ՝ այդուհետ ձգտել մի նպատակի՝ քայլելով տարբեր ուղիներով։
Սեղմում ես մեկի ափն ու հաստատում նոր ծանոթություն։
Թողնում ես մեկի՝ արդեն քոնը դարձած ափն ու վերջ տալիս անհեռանկար ծանոթություններին։
Ծնվում ես և աչքերդ բաց ես անում ինչ-որ մեկի ափերի մեջ։ Մորդ ափը քեզ շոյում է, մեծացնում, գրկում, դու էլ մեծանում ու համբուրում ես այդ նույն ափերը։ Ուրախ ես՝ ափերդ վեր ես պարզում ու շնորհակալություն ես հայտնում Բարձրյալին, տխուր ես՝ ափերդ պարզում ես վեր ու օգնություն ես խնդրում Բարձրյալից։ Մահանում ես՝ ափերդ վեր պարզած՝ թողություն խնդրելով։ Եվ միայն վերջում ավանդում ես հոգիդ ու ակամա բացում այդքան տարի փակված ափդ։ Կարծես ուզում ես, որ համբերությանդ ծովը դուրս գա իր ափերից ու դուրս նետի խեղդված վշտերդ ու հույսերդ։