Roza Harutyunyan vayots dzor

30 վայրկյան, 29 տարի

-29 տարի առաջ ուղիղ էս ժամին կողքի սենյակը փուլ եկավ…

Նայեց ժամին ու ասաց մայրս: Ժամը 11:41 է: Մայրս երկրաշարժի տարիներին սովորում էր Գյումրիում ու երկրաշարժի ժամանակ 4-րդ հարկում է եղել: Եվ 29-րդ տարում առաջին անգամ լացելով պատմեց կատարվածը: Ես չգիտեմ՝ իրենք ինչպես են դիմացել էսքան տարիներ նման հիշողություններով:

-Մինչև դուրս եկա, էլ աստիճանները չկային, ու ամեն ինչ փուլ էր եկել: Աստիճանների երկաթները կային, բռնվելով իջել եմ: Իջա, ընկերուհուս վրա պատ էր ընկած, բայց ուրիշ անցնելու հնար չկար… Հետո մեզ տարան Հոկտեմբերյան, իսկ մերոնք ընկած ինձ էին ման գալիս: Բոլորն ինձ էին սպասում: Ընկերուհուս 5-րդ օրը գտան, արդեն մահացած էր: Գնացի թաղմանը, մայրը ինձ գրկեց ու մեղադրեց. «Ինչի՞ թողեցիր, որ աղջիկս մեռնի»:

Մեր ընտանիքը մինչև հիմա կապ ունի մայրիկիս ընկերուհիների հետ, որովհետև նրանք միասին են անցել ամեն ինչի միջով: Եթե դժբախտությունը ավելի է ամրապնդում մարդկանց կապը, ուրեմն թող դա չլինի:

Էն, ինչը ես սարսափում եմ անգամ գրել, ծնողներս տեսել են: Ու ես էլի զարմանում եմ. ինչպես կարելի է 29 տարի ապրել նման հիշողություններով: