-Ես թութունի հավանգներն էի կախում,- պատմում է Լենա տատիկս,- Անո հորքուրդ էլ տներն էր մաքրում երկրաշարժին, մեկ էլ որ տենում ա՝ շարժվում ա, երկու ձեռքով սերվանտի շուշեղենը բռնում ա, որ չընկնի: Ռեհանենք էլ դուրսը կանգնած…
-Ինչ անպետք եղանակ ա, -ներս մտնելով ասաց մայրիկս:
-Էհ, այ քեզ բան, ձմեռ ա, սենց պիտի անի, թե՞ սովորել եք, որ տաք պիտի լինի, արև պիտի լինի…
-Բան չասի…
-88-ին էլ հո՞ արև էր, ի՞նչ խեր տեսանք: Գնա, քանի՜ մարդ մեռավ, ինչ զոհեր ունեցանք… Էն խեղճ Հայկուշս էլ 3-րդ մանկականում էր աշխատում, սմենի էր, պիտի սմեն հանձներ գար, բուժքույր էր, էլի: Սմենը վերջացրեց, որ պիտի գար, չթողեցին: Սաղ սմենչիկներին հավաքեցին, լցրեցին սամալյոտ ու սոված-ծարավ, դուզ Լենինական: Ասում ա՝ էդ ինչ բան էր, սենց չորս յան դիակ, մարդիկ ընկած, կոտորված… Հայկուշենց, որ լցրին սամալյոտ, ուղարկին, Ֆուրմանենք եկան, որ գնայինք Գագոյենց մորքուրների հավարին: Արդեն ճամփեքը փակ էր, Երևանի յանի ճամփեն փակել էին, էնքան տրանսպորտ էր լցվել: Մենք էլ չգիտենք, որ Հայկուշը գնացել ա Լենինական: Է, ոչ հեռախոս կար, ոչ բան կար…
Հայկուշս ի՞նչ պիտի պատմեր, լավ բան չէր պատմում…Պատմելու բան չի, որ պատմես… Երեխես եկավ վախեցած, գույնը գցած, մի սուտկա էլ էնտեղ պահին, էհ…