Հովիկ Վանյանի բոլոր հրապարակումները

hovik vanyan dsex

Երևանը Մարսի վրա չէ

Իմ ամառը շատ դրական ու հագեցած էր: Այնքան հագեցած, որ նույնիսկ մոռացել էի, որ շուտով սկսվելու են դասերը, ու ես արդեն 11-րդ դասարանում եմ լինելու: Մոռացել էի, որ արդեն պետք է սկսեմ պարապել: Մասնագիտությունս ընտրել եմ՝ ծրագրավորող՝ ՀԱՀ-ում:

Վայքից նոր էի վերադարձել տուն` Դսեղ, ամսի 29-ն էր: Երեկոյան ծնողներիս հետ նստել էի զրուցելու, որպեսզի որոշենք իմ հետագա անելիքները: Շատ երկար մտածելուց և խորհրդակցելուց հետո վերջնական որոշեցինք, որ պետք է տեղափոխվեմ Երևան՝ ուսումս շարունակելու և անգլերեն պարապելու: Բնակվելը խնդիր չէր: Երևանում շատ բարեկամներ ունեմ, բայց համար 43 ավագ դպրոցին ամենամոտը Արմիկ տատիկենց տունն է: Տանից դպրոց տասը րոպեի ճանապարհ է: Արմիկ տատիկին ու Էդիկ պապիկը երկուսով էին ապրում, ու ես դարձա նրանց սիրելի թոռնիկը: Երկուսն էլ շատ խելացի են, ու հաճելի է ապրել նման միջավայրում:

Հետ դառնալով մինչև սեպտեմբերի 1-ը՝ ասեմ, որ օգոստոսի 30-31-ին կարծես այս աշխարհի վրա չլինեի: Չէի հասկանում՝ իրե՞րս հավաքեմ, գնամ բարեկամներիս հրաժեշտ տա՞մ, թե՞ հետ կանգնեմ որոշումիցս: Բայց հետևելով սրտիս ձայնին՝ հասկացա, որ ճիշտ որոշում եմ կայացրել:

Սկզբում զանգեցինք համար 43 դպրոցի տնօրենին, որը մեծ սիրով ասաց, որ դպրոցի դռները բաց են ինձ համար, հետո գնացի հարազատ դպրոցիս հրաժեշտ տալու, ու վերջապես՝ արագ-արագ հասնելու Երևան, որովհետև հաջորդ օրը սեպտեմբերի 1-ն էր լինելու:

Մեծ երջանկություն էր, որ սեպտեմբերի 1-ից հետո շաբաթ-կիրակի էր, ու քանի որ ես ճանապարհներից ընդհանրապես չեմ հոգնում, որոշեցի նորից գյուղ գնալ ու հաջորդ օրը վերադառնալ: Ինչ չէի հասցրել գյուղում անել, գրեթե վերջացրի, միայն մի տարօրինակ զգացում ունեի՝ ոնց որ մի ամբողջ տարի Դսեղում եղած չլինեի: Ընտանիքս շատ էր տխրել, հարևաններն էլ, ուսուցիչներս ու դասընկերներս էլ: Նոր միջավայր էի գնալու, պետք է հարմարվեի:

Ամսի 4-ին սկսվեցին դասերը: Նոր դասարանս ու ուսուցիչներս շատ լավն են: Դասերս լավ են ընթանում՝ արդեն չորս հատ 9 եմ ստացել: Զարմացնում եմ՝ ես այսքան շուտ չեմ հարմարվում նոր միջավայրներին, բայց այս անգամ բացառություն եղավ, ու արդեն ինձ շատ հարմար ու ազատ եմ զգում:

Գյուղի հետ երբեք կապս չեմ կտրի ու միշտ կհիշեմ: Ամեն երեկո այնտեղ զբոսանքի էի գնում ու հիմա, երբ Երևանում եմ, փորձում եմ համեմատություններ անել Երևանի և Դսեղի միջև: Երկուսն էլ շատ եմ սիրում: Երևանում արդեն շատ հարազատ դարձած տեղեր ունեմ` Պռոշյան փողոցը, Բաղրամյան պողոտան, Մարզահամերգային համալիրը, Թումանյանի այգին: Շատ պայծառ հիշողություններ են արթնանում սրանց մոտով անցնելիս:

Մի խոսքով, մամ ջան, պապ ջան, նորից եմ ասում՝ Մարս մոլորակի վրա չեմ ու ձեզ միշտ հիշում եմ: Հայկ ջան, տնայիններդ երբ հասցնեմ՝ կգրեմ, հարևաններ ջան, ինձ հարազատ բոլոր-բոլոր մարդիկ, չեմ կորել, ու Դսեղը միշտ իմ սրտում է:

Հ.Գ. Արմիկ տատն ասում է՝ արի հաց ուտելու: Թռա՜:

«Տնակ»-ային մի քանի օր

Լուսանկարը՝ Նարեկ Բաբայանի

Լուսանկարը՝ Նարեկ Բաբայանի

Արդեն երկրորդ տարին օգոստոսի վերջին օրերին ՎայքԻնֆոՏան հյուրընկալմամբ ու ԷկոԼաբի աջակցությամբ տեղի են ունենում ՏՆԱԿ դասընթացները։ Դասընթացների ոչ ֆորմալ լինելը նույնիսկ անվանման մեջ է նկատվում, քանզի բոլորս հավաքվում ենք մի տնակում և դառնում տնակից ՏՆԱԿցիներ։ Այն հենց անգլերեն հապավումից է առաջացել՝ TNAC- Trainings in non formal education and active citizenship՝ դասընթացներ ոչ ֆորմալ կրթության և ակտիվ քաղաքացիության ոլորտներում։ Այս տարի այն տեղի ունեցավ օգոստոսի 23-27-ը, որին մասնակցեցին 40 երիտասարդներ Հայաստանի 8 մարզերից ու Երևանից։ Բանախոսները տարբեր երիտասարդական հիմնահարցերի ուսումնասիրման մեջ թրծված երիտասարդներ էին, հաճախ դասընթացի մասնակիցներ, ովքեր ունեին նորություններ կամ հմտություններ, որը ցանականում էին կիսել մյուսների հետ։ Սակայն ՏՆԱԿ-ի գաղափարը ոչ միայն զարգանալու, զարգացնելու, Վայքն ու Վայոց Ձորը ավելի ակտիվացնելու, այլև Հայաստանում հյուրընկալող ընտանիքների մշակույթի զարգացման մեջ է։ Այո, այո: Վայոց Ձորում չբնակվող երիտասարդներին իրենց տներում հյուրընկալել էին մասնակիցներ, ովքեր ապրում են Վայքում, Եղեգնաձորում ու Մալիշկայում։ Եվ քանի որ #TNAC2017-ի մասնակիցների մեծ մասը 17-ի պատանի թղթակիցներ էին,  որոշեցին կիսվել սեփական պատմություններով։ 

***

Լուսանկարը՝ Վայք Ինֆոտան

Լուսանկարը՝ Վայք Ինֆոտան

Երբ մի ամբողջ ամառ անցկացնում ես տանը՝ հեռախոսի մեջ մտած, կամ էլ ողջ օրը քնելով, իսկ հետո՝ ամռան վերջում, մի մոգական տիեզերանավ երկնքից իջեցնում է Լուսինեին, Գևորգին, Նարեկին, Վահեին ու Սերոժին՝ կազմակերպելու #ՏՆԱԿ2017-ը, դու ուղղակի անկարող ես դառնում ամառվա վերջին հինգ օրերն անցկացնել այնպես, ինչպես ամառվա մյուս օրերը, կամ, գուցե՝ մյուս ամառները։ Եթե դու այս տարի մասնակցել ես #ՏՆԱԿ2017-ին, ուրեմն շնորհավորում եմ, դու ինձ հետ միասին 40 հոգանոց ընտանիքի մեծ անդամ ես։ Եթե դու կարծում ես, որ, օրինակ, քսան տարեկանից բարձրերը անհետաքրքիր են ու լուրջ, ուրեմն դու շատ բան ես կորցրել, ու գիտե՞ս՝ ինչու, որովհետև էդ դեպքում դու չես ճանաչում Հմայակին, Վարդանին, «Հռուզան»-ին ու Դիանին, Ռաֆին, Կարենին ու Լիլիթին, Լուսինեին, Աստղին, Լիլյային ու Անդոյին, ովքեր «ծերակույտ»-ի գլխավոր անդամներն են։ Հինգ օրը ո՛չ անցավ այդքան սեմինարային և ո՛չ էլ ընկերական միջավայրում. ամեն ինչ չափից դուրս ընտանեկան էր։ Էհ, ոնց որ մեջտեղից սկսեցի, մի րոպե նորից փորձեմ։

Հայտագրվեցի #ՏՆԱԿ2017, ընտրվեցի ու գնացի Վայք՝ մասնակցելու, որտեղ մեզ էին սպասելու Երևանից եկած «ուրիշ մարզեցիները»։ Ամեն մի ոչ մարզեցի պետք է 5 օր մնար Վայոց ձորցի մասնակիցներից մեկի տանը, ես էլ Պապոյան Մարիամին էի հյուրընկալում:

Անկեղծ ասած, չեմ հիշում՝ էլ ինչ արտասովոր բաներ եղան առաջին օրը, հա՜, «Secret friend»-ի մեկնարկը տրվեց, ինձ էլ Նարեկի քույրիկն էր ընկել՝ Նանեն։ Իսկ օրվա վերջը հաստատ ոչ մեկը չի մոռանա, երբ մի 40 հոգով խցկվեցինք երթուղայինի մեջ ու գնացինք տներով։

Մի բանը լավ չէր, դե ո՞վ չգիտի, որ Մալիշկան ամենաակտիվ գյուղերից մեկն է: 90 տոկոսը կամ մալիշկեցի էին, կամ 5 օրը Մալիշկայում պիտի մնային: Երեկոյան նրանք հավաքվում էին, զբոսնում, իսկ մենք՝ Եղեգնաձորում մնացող 3 հոգիս, պետք է անկապ նստեինք տանը։

Երկրորդ օրվանից սեմինարներ, դասընթացներ, բանախոսություններ, ընդմիջում, բացօթյա կինոդիտում: Անկեղծ ասած երրորդ օրվանից բան չեմ հիշում, ոնց որ էն օրն էր, երբ բոլորը բոլորի վրա ջուր էին լցնում, այ թե ջրոցի էր, է՜։

Իսկ այ, չորրորդ օրը՜, մեկը մեկից լավ օրեր։ Առավոտյան էլի ճամփից վերցնում ենք երեխեքին, գնում Վայք, էլի սեմինարներ, բանախոսություններ, ու մեկ էլ հոպ՝ երեկոյան որոշում ենք փարթի կազմակերպել։ Փարթիի ժամանակ էլ այնքան թռվռացինք, մինչև շունչներս կփչեր, վերջում լցվեցինք մի 5 հոգով մի ավտոմեքենայի մեջ ու գնացինք տուն։

Հինգերորդ օրն էլ Դիաննայի ծննդյան օրն էր, գնացինք տորթ, քաղցրավենիք, հյութ առանք, շնորհավորեցինք, հետո Երևան գնացող «ծերակույտ»-ին ճամփեցինք՝ գրկախառնություններով:

…Ամենահագեցած հինգ օրը, որ երբևէ ունեցել էի, մարդկանց մի խումբ, որ իրենց հետքը թողեցին մյուսների վրա, հրաշք մարդիկ՝ Ռուզանի ու Հովիկի ակցենտները, Վարդանի հումորներն ու Հմայակի լեզվաբանության դասն ու մուննաթը, Կարենի ու Լիլիթի ծիծաղը, Նարեկի ու Նանեի ունքերը (հա, իրենք՝ քույր-եղբայր, ամենասիրուն ունքերն ունեն), Կառլոսի սրամտելու կարողությունը, Լուսինեի, Աստղի ու Ամալի ժպիտները, Արման-Արշակի խոսելաձևը, Գևորգի ու Ժորիկի հետ մի քանի անգամ Եղեգնաձոր գնալը, Մարիամի մի կերպ արթնանալն ու մռայլ դեմքը, Լիլիայի ամեն օրվա նվերները և այլն։

Գիտե՞ք, էլի եմ ուզում արթնանալ ժամը 8-ին, որ Նանեի նվերը սարքեմ, հետո Մարիամին մի կերպ արթնացնեմ, վազենք կանգառ ու տեսնենք, որ ամենևին էլ չենք ուշացել, հետո ճամփից վերցնենք Մալիշկայի խմբին ու գնանք Վայք, «էներգատվուկներ» անենք, մի լավ ծիծաղենք, իսկ երեկոյան սպասենք, որ Լուսինեն մեր խմբում վայրդագույն ֆոնի վրա պոստի, որ ժամը 11:30 լինենք Ինֆոտանը, իսկ մենք 12-ին նոր հավաքվենք, որ խմբերով գնանք մեր «Secret friend»-ներին նվերներ առնենք ու փոխանցենք Լուսին, որ թաքուն տա, բայց բոլորը տեսնեն էլի, կամ գնանք միասին հաց ուտելու ու դատարկ փորով հետ գնաք, կարոտում եմ ամեն ինչն ու բոլորին։

Հ.Գ. Հիմա որ նամակ են գրում, անկախ ինձնից մտքիս մեջ իրենց հատուկ ակցենտով ու ձայնով եմ կարդում։

Աստղիկ Հունանյան, Եղեգնաձոր

***

Լուսանկարը՝ Նարեկ Բաբայանի

Լուսանկարը՝ Նարեկ Բաբայանի

Ես էլ այն երջանիկներից մեկն էի, ում հնարավորություն տրվեց մասնակցել #ՏՆԱԿ2017-ին:

Քառասուն հոգուց գրեթե կեսին ճանաչում էի: Որտեղի՞ց: Դե իհարկե, 17-ից: Հիշում եմ, առաջին օրը, երբ ծանոթանում էինք, արդեն շատերը մեզնից առաջ ընկնելով ասում էին, որ հաստատ 17-ից ենք:

Հաճելի էր այն փաստը, որ մնալու էինք հյուրընկալող ընտանիքներում ու ասեմ, որ իմ ու Վարդանի բախտը շատ էր բերել, որովհետև արտակարգ ընտանիքում էինք հյուրընկալվել…

Հինգ օրվա մեջ այնքան գժություններ արեցինք, որ մի ամբողջ կյանք արժեր: Փողոցում մատնաքաշ ուտելը, բախչագողություն անելը, «սիքրեթ ֆռենդին» նվեր տալը, Լուսինեենց տանը քսան հոգով հաց ուտելը ու էլի լիքը սենց բաներ, այդ հինգ օրում դարձել էին մի ամբողջ մեծ խմբին միավորող գործոնները:

ՏՆԱԿ-ում ապրած ամեն վայրկյանը հիմա կարոտով եմ հիշում ու չեմ մոռանում Ջեմմա տատին, ով չէր թողնում, որ իրենց տնից գնանք: Ասում էր, որ մնանք` լավ հանգստանանք ու հետո նոր կգնանք…

Հովիկ Վանյան, Դսեղ

***

Առաջին բանը, որ մտածել եմ Տնակի հայտը լրացնելիս.

-Բայց արժե՞, այդքան երկար ճամփա գնալ ճամբարի համար:

Իհարկե արժե, ես 100 տոկոսով վստահ եմ, որ չգնալու դեպքում շատ էի փոշմանելու: Հիշում եմ, ոնց մետրոյի մոտ Կարինեին տեսա ու անչափ ուրախ էի, որովհետև դա ամենասպասված պահերից մեկն էր: Հետո տեսա իմ ֆեյսբուքյան ընկերներից մի քանիսին` Անիին, Գայանեին: Չնայած նրան, որ ծանոթ չէինք, ես նրանց նյութերը կարդում եմ 17-ում: Արդեն հասանք տեղ ու հասկացա՝ ինչքան էի կարոտել Վահեին:

Հետո հիշում եմ Հասմիկին ու Ժորային, Նոնային, նրա ընտանիքին, ում հետ գիշերը երկար կարող էի խոսել։ Հիշում եմ Ռաֆին, ում բախտը գաղտնի ընկերոջ հարցում չէր բերել, որովհետև ես էի ընկել ու Ռուզանին, Դիանային ու Սոսեին:

Հիշում եմ իմ Աստղին ու մեր դսեղցի Հովիկին…

Ինձ ասել են՝ շատ չգրես, այնպես, որ բոլորիդ չեմ հասցնի նշել: Ուղղակի վերջում կասեմ, որ դուք բոլորդ արդեն իմ սրտում եք:

Մարիամ Բարսեղյան, Վանաձոր 

hovik vanyan dsex

Ուրիշ սեպտեմբերի 1

Այս տարի սեպտեմբերի 1-ին կարծես առաջին դասարանցի լինեի: Մայրիկիս հետ էի գնում դպրոց, նոր դպրոց:

Դսեղի դպրոցից դուրս եկա լացակումած աչքերով, հրաժեշտ էի տվել 10 տարվա ուսուցիչներիս ու ընկերներիս: Տեղափոխվում էի Երևան՝ ուրիշ ու նոր միջավայր: Երազանքիս հասնելու համար գնացի նման քայլի:

Ընտանիքիս անդամները շատ էին տխրել, որ իրենց հետ չեմ լինելու, մայրիկս ասում էր՝ բա ո՞վ ա պլեճ ուտելու, բա ո՞վ ա Հայկին օգնելու՝ տնայինները գրի, իսկ ես էլ հույս էի տալիս, որ Մարս մոլորակ չեմ գնում, կգամ՝ պլեճ էլ կուտեմ, Հայկի տնայիններն էլ սքայփի միջոցով կօգնեմ: Բայց նրանց էլ եմ հասկանում:

Լավ, վերադառնալով սեպտեմբերի 1-ին՝ ասեմ, որ նոր դպրոցս առաջին հայացքից ինձ դուր եկավ: Ուսուցիչներն էլ էին հաճելի, երեխաներն էլ: Երբ սկսվեց սեպտեմբերմեկյան միջոցառումը, անկեղծ ասած՝ մտովի տեղափոխվել էի իմ հին դպրոց ու մտածում էի, թե հիմա այնտեղ ինչ են անում: Բայց հետո՝ գնալով նոր դասարան ու շփվելով նոր ընկերներիս հետ, հասկացա, որ կյանքը սիրում է փոփոխություններ, ու արդեն նոր ճանապարհ է բացվել ինձ համար:

hovik vanyan dsex

Հարևանդ էլի ես տեմ ըլի

Պապիկիս տանն էի: Մի քանի օր դարձել էի «ռեմոնտչիկ»: Շոգ օր էր, ես հանգիստ գործ էի անում, մեկ էլ պապիկիս հարևան Սուրիկ պապն եկավ.

-Սևա՛ն, էսա թոռներդ գնալ տեն, հարևանդ էլի ես տեմ ըլի, նարդին բի, նարդին…

Ես արդեն ծանոթ էի նրանց նարդի խաղալուն. առանց կռվելու հնարավոր չէր լինում: Դե, նրանք սկսեցին նարդի խաղալը, ես էլ շարունակեցի գործս:

-Շեշ ու բեշ…

-Արա՛, ի՞նչը շեշ ու բեշ, աչքերդ լավ չի տենըմ, ինչը քեզ ձեռնտու ա՝ թհենց ես ասըմ:

Ինչքան փորձում էի չլսել նրանց ձայները, հնարավոր չէր լինում. ականջի ծայրով լսվում էր: Նրանց խաղը միշտ տևում է երկուսից երեք ժամ, ու այդ ընթացքում այնպիսի կռիվներ են լինում, որ ասելու չի:

-Արա՛, հըմբարիլ չգիդես, էս քարը ըստի չի գալի, է:

-Ո՞նց չի գալի, էս սե, էս էլ՝ եկ:

-Էլի ա ասըմ, այ… Եկը ըստի չի գալի, հրես՝ ըստի, ըստի…

Պահեր էլ լինում էին, որ ընդհանրապես ձայն չէին հանում, կարծես մի քիչ առաջ իրենք չէին կռվում: Իսկ ով հաղթում էր, այնպես էր ուրախանում, կարծես փոքր երեխա լիներ…

hovik vanyan dsex

Քաղաքի լույսերը

Գիշեր էր: Մտամոլոր նայում էի տան բացված փոքրիկ լուսամուտից: Ընդամենը կարողացա յոթ աստղ հաշվել: Դեռ զգում էի նրա բույրը, հիշում էի նրա հետ անցկացրած ամեն մի վայրկյանը: Լուսինը շատ պայծառ էր ու կարծես իր լույսը փոխանցել էր քաղաքի բոլոր շենքերին: Քթիս տակ երգում էի, երբ նկատեցի կողքի հարևանին, որը նույնպես լուսամուտից դուրս էր նայում, երևի ականջի ծայրով էլ լսում, թե ոնց եմ երգում: Մոռացա երգելու մասին: Ուշադրությունս գրավեցին շատ հեռվում երևացող լույսերը, որոնք նույնպես յոթ հատ էին՝ աստղերի նման…

Դիմացի փողոցի հարևանի շունն արդեն քնել էր, իսկ երեք աղջիկները դուրս էին եկել զբոսնելու, աջ կողմինը շատ գեղեցիկ էր: Նորից զգացի նրա բույրը, արդեն քիչ էր մնում խելագարվեի:

Դըմփ, դըմփ… Լսվեց բարձր առանձնատնից եկող հրավառություն ձայնը: Շատ գեղեցիկ գույներ էին: Սիրում եմ հրավառությունը:

-Հով ջան, գնա քնելու, ժամին նայե՞լ ես:

-Լավ:

Առավոտյան ժամը 08:34 էր, երբ արթնացա ու սպասում էի, որ գիշերը շուտ գա: Կարոտել էի երեկվա քաղաքի լույսերին:

hovik vanyan dsex

Մի ավտոբուս՝ լի հայերով

Գիշերվա ժամը երկուսն էր: Քունս տանում էր, ես ո՞ր օրվա էդքան դիմացողն էի, ժամը 11-ն անցավ՝ պետք ա քնեմ: Արդեն գլխիս տեղը հարմարեցրել էի ավտոբուսի չոր պատուհանին, որ քնեմ ու… Էլ չեմ հիշում ինչ եղավ, երևի իսկապես քնել էի:

ՌԴ-ից, ավելի ճիշտ՝ Սարատովից, պետք է հասնեինք Հայաստան: Շուրջ երկու օր: Առաջին անգամ էի ավտոբուսով այդքան երկար ճանապարհ անցնելու: Չգիտեմ՝ ինչքան էի քնել, երբ արթնացա ինչ-որ մեկի բարձր խռռոցից՝ վերջին շարքի երրորդ նստարանին նստած մարդն էր: Էլ այդպես էլ քունս չտարավ: Չգիտեի՝ ինչ անեմ: Հիշեցի բարեկամիս թխած խաչապուրու մասին ու ընկա տոպրակի մեջ, որ գտնեմ: Արդեն փշուրներն էի մաքրում վրայիցս, երբ մի բարձր դմփոց լսեցի: Պարզվեց, որ ավտոբուսը կանգնել էր, ու պետք է անիվը փչեին, բայց ինչպես ասում են՝ ունքը հանելու տեղը տվեցին աչքն էլ հանեցին: Էնքան էին փչել, որ ակը չէր դիմացել ու պայթել էր:

Չէինք էլ հասկանում, թե ինչպես է ժամանակն անցնում: Արդեն մտերմացել էինք ավտոբուսի ժողովրդով, ու ով ինչ գիտեր՝ պատմում էր: Ամենահամով ուղևորն էլ Արտաշեսն էր՝ ութ ամսական: Շատ էի զարմացել, թե ոնց էր խելոք մնում այդ երեխան՝ մի ծպտուն չէր հանում, մենք էլ հերթով պահում էինք փոքրիկ մարդուկին: Ընթացքում երևի բոլորն էլ քնում էին, էլի վեր կենում… Հաշվեցի բոլոր մարդկանց, վարորդներին էլ հաշված` քառասուն հոգի էինք, երկու աղջիկները կարծես ռուսներ լինեին, մի տղա կար՝ վրացահայ, իսկ մյուսներս հայեր էինք՝ Հայաստանի բոլոր մարզերից: Վրացահայ տղան՝ Դավիթը, մեր տրամադրությունը միշտ բարձր էր պահում, շատ հումորով ու սրամիտ տղա էր: Իմացանք, որ էշին էլ վրացերեն ասում են «վիռո»: Մի տատիկ էլ կար՝ ասող-խոսող, շատ հավեսով էր, արդեն ուզում էինք ամուսնացնել, էն էլ փեսացուն ամաչկոտ պապիկ էր. դեմքն արդեն կարմրել էր:

Խոսում էինք դեսից-դենից, եթե ճանապարհն ավելի երկարեր, միգուցե բարեկամներ էլ դառնայինք վերջում: Ափսոս, այդ երկու օրը կարճ տևեց, ու արդեն հրաժեշտի պահն էր:

Երբ կարդում եք Հայաստանից Ռուսաստան, կամ հակառակ ուղղությամբ մեկնող ավտոբուսների մասին, հիշեք, որ ավտոբուսի մեջ քառասուն, գուցե ավելի, գուցե պակաս կյանքեր են, որ ճանապարհի ընթացքում միահյուսվում են իրար:

hovik vanyan dsex

Շատ լավ ա

-Вы тоже из Армении?
-Нет, из Азербайджана.

Այդ պահին սարսուռ անցավ ամբողջ մարմնովս, ինքս էլ չգիտեմ՝ ինչու: Խանութում էի, պետք է հագուստ գնեի ինձ համար ու հայտնվել էի ադրբեջանցիների մոտ: Երևի ամուսիններ էին: Հասկացա, որ պետք չէ խառնվել ու փորձեցի ինձ հանգիստ պահել: Մի քանի րոպե անց ամեն ինչ հիանալի էր. կարծես հայերի մոտ լինեի: Դե, առանց հարցնելու, թե որ ջինսն եմ ես հավանում, միանգամից տալիս էին ձեռքս և ուղարկում հանդերձարան: Ամենազարմանալին էլ այն էր, որ հենց դուրս էի գալիս հանդերձարանից, այդ ադրբեջանցի «ձյաձան» ասում էր.

-Շատ լավ ա…

Ամբողջ ընթացքում մտածում էի, որ երկու ժողովուրդների մեջ ընդհանրապես թշնամանք չկա, ինչպես Ժորան էր նշել իր նյութերից մեկում՝ պատերազմ ոչ ոք չի ուզում, ամեն ինչ «վերևներն» են անում:

Հ.Գ. Հենց իրենցից էլ գնեցի ջինսս ու ոչ մի վայրկյան չմտածեցի, որ սխալ եմ արել…

hovik vanyan dsex

Մուլտերը փոխվել են, իսկ սերը՝ ոչ

Արդեն չեմ էլ հիշում, թե քանի տարի առաջ էր, որ «Հեռուստացմփորիկներ» (տելեպուզիկներ) մուլտֆիլմը ցույց էին տալիս հեռուստացույցով: Երևի 4-5 տարեկան կլինեի: Շատ էի սիրում այդ մուլտֆիլմը, հատկապես՝ դեղին հեռուստացմփորիկին: Հաճախ, երբ ես քնած էի լինում, հայրիկս ձայնագրում էր «վիդեոյի» վրա: Այն ժամանակ հատուկ այդպիսի սարքեր կային, ճիշտն ասած, դրանց անունը չեմ հիշում, մենք ասում էինք «վիդեո»:

Հենց այդ հաստ «կասետների» վրա ունեինք նաև «Թոմն ու Ջերին», «Դե, սպասիր»-ը: Ամեն օր խնդրում էի ծնողներիս, որ միացնեն, դրանք էլ էի շատ սիրում: Դե, Թոմից ու Ջերրից Ջերիին էի շատ սիրում ու միշտ ուզում էի, որ փրկվի Թոմից: Միշտ լիաթոք ծիծաղում էի, երբ փոքրիկ մկնիկը ճարպկորեն ազատվում էր կատվից:

«Դե, սպասիր»-ը ավելի շատ էի սիրում: Այստեղ էլ միշտ նապաստակի կողմից էի: Սիրում էի, երբ նապաստակն ու գայլը հաշտվում էին, բայց ափսոս, որ դա շատ կարճ էր տևում: Մի դրվագ կա, որը երբեք չեմ մոռանա. գայլն ընկնում է հավանոց, ու աքլորը նրան մի լավ դաս է տալիս:

Հիմա էլ մեծ հաճույքով մուլտֆիլմեր եմ նայում փոքրիկ բարեկամներիս հետ, սկսած «Մաշան և արջ»-ից մինչև «Մոնիկա թոյ»-ը:

Մուլտերը փոխվել են, բայց մանուկների անհոգ հրճվանքն իրենց հերոսի նկատմամբ՝ ոչ:

hovik vanyan dsex

Մուսաս Հայաստանում է

Կարոտել եմ Հայաստանը, կարոտել եմ իմ Դսեղը…

Երկու շաբաթ է, ինչ գտնվում եմ Ռուսաստանում: Անկեղծ ասած՝ Հայաստանից գնալու օրվանից մինչև այսօր հարյուրավոր վերնագրեր ու թեմաներ եմ մտածել գրելու համար, բայց հենց գրիչը ձեռքս էի վերցնում, որ գրեմ՝ չէր ստացվում: Հիմա էլ փորձում էի միանգամից համակարգչի մոտ գրել, նորից՝ նույնը: Մուսաս մնացել է Հայաստանում, հաստատ: Փորձեմ առանց մուսայի գրել: Մինչև Ռուսաստան գալս չէի պատկերացնի, որ Հայաստանի ջուրը, հողը, օդն ու բնությունը կարող են այնքան երանելի թվալ, ինչպես հիմա: Կարոտել եմ ծաղկանոցս, որտեղ ամեն օր խնամում էի ծաղիկներս, կարոտել եմ իմ դաշտերը, որտեղ կարելի է ընկնել երանության գիրկն ու մոռանալ ամեն ինչ, կարոտել եմ անտառը` հով ու դուրեկան, կարոտել եմ հարևաններին, ամեն-ամեն ինչ, կարոտել եմ իմ Դսեղը: Չէ՛, ընտանիքիս չեմ մոռացել, ուղղակի նրանց ամեն օր տեսնում եմ սքայփով: Ինչպես ասում են տատիկ-պապիկները.

-Օրհնվի էդ սքայփ ստեղծողը, հա…

Չկարծեք, թե բողոքում եմ Ռուսաստանից, ուղղակի հայրենիքի համն ու հոտն ուրիշ է: Հա՛, ոնց որ թարս լինի, ինչ այստեղ եմ, իմ բոլոր գործերն ու պլանները հիշել են ինձ: Փաստորեն չեմ կարող գնալ տղաների կատարելագործման ճամբարին, չեմ կարող մասնակցել TEDxKids2017-ին: Մեկ էլ չեմ կարող ուտել մամայի նոր թխած «թաժա» հացը…

Հ.Գ. Միգուցե կյանքը սովորեցնում է, որ արդեն այսպե՞ս է լինելու…

hovik vanyan dsex

Սիրում ա, չի սիրում

 

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Անձրևի կաթիլների ծանրությունից վար խոնարհված խոտերը վերջապես կարողացան հանգիստ շունչ քաշել արևի առաջին ճառագայթների հետ: Մեր տնից դաշտ տանող փոքրիկ արահետն արդեն չորանում էր: Արահետից այն կողմ մի հեքիաթային աշխարհ էր բացվում` իր գույնզգույն դաշտերով ու զմրուխտապատ անտառներով: Ով եղել է Դսեղում, կպատկերացնի: Երիցուկի ճերմակ երանգը պատել էր ամբողջ դաշտը, իսկ անտառից լսվող թռչունների հաճելի ձայնի տակ կարելի էր խոր քուն մտնել: Հանկարծ, քամու հետ խշխշացող խոտերի միջից երևաց մեր թաղի հավերին գողացող թմբլիկ աղվեսը, որն ինձ տեսնելով անմիջապես փախավ…

Մի քանի ժամ ամբողջ դաշտով թափառելուց հետո ` մի փունջ դաշտային ծաղիկ հավաքած, նստեցի մի միայնակ երիցուկի մոտ, որն ասես ինչ-որ բան էր ցանկանում ինձ ասել…

-Սիրում ա, չի սիրում, սիրում ա …

Արդեն երիցուկի վերջին թերթիկն էր մնացել պոկելու:

-Սիրում ա:

Զգացի` ինչպես են աչքերս փայլում, ու հասկացա, որ դաշտ տանող արահետը, ճերմակ երիցուկները, աղվեսը, քամին և այլն, դրանք բոլորը նշաններ էին, որպեսզի հասնեմ այդ միայնակ երիցուկին ու նրա վերջին թերթիկն ինձ ասի.

-Սիրում ա…