Անցած դասին մենք «Հայաստանի Աշխարհագրություն» առարկայից անցանք Արագածոտն մարզը։ Բնականաբար սկսեցինք քաղաքներից և գյուղերից։ Ուսուցչուհին ասաց, որ մեր մարզում`Արագածոտնում, կա 3 քաղաք՝ Աշտարակ, Ապարան և Թալին։ Ես հարցրեցի.

-Մնացածը գյուղե՞ր են։

Դե բնական է, պատասխանը եղավ.

-Բա քեզ սազե՞ց:

Համենայնդեպս, ես չէի սպասում նման փոքր թիվ։ Ինձ շատ հետաքրքրեց մյուս մարզերում քաղաքների թիվը, և ես սկսեցի «գիրք կրծել»։Փաստորեն Հայաստանի ամենաշատ քաղաք ունեցող մարզը Լոռին է՝ 8 քաղաք, նրան հաջորդում են Կոտայքն ու Սյունիքը՝ 7-ական քաղաք, Գեղարքունիքն ու Տավուշը՝ 5-ական քաղաք, Արարատը՝ 4 քաղաք, Արագածոտնը, Արմավիրը, Շիրակն ու Վայոց Ձորը՝ 3-ական քաղաք։ Ընդհանուր առմամբ, Հայաստանում կա 48 քաղաք, մայրաքաղաք Երևանը չհաշված։

Ես հետաքրքրվեցի նաև հարևան պետություններում քաղաքների թվով։ Վրաստանում կա 62 քաղաք, Ադրբեջանում ՝ 78 , Իրանում ՝ 198 , Թուրքիայում ՝ 630։ Դրանով ես նույնպես չբավարարվեցի ։ Ես փնտրեցի գերտերություններում քաղաքների թիվը, և ըստ վիճակագրական տվյալների ԱՄՆ-ում կա 30000 քաղաք, իսկ Ռուսաստանի Դաշնությունում ՝ 100000։ Այնուհետև ես գտա ամբողջ աշխարհում քաղաքների թիվը՝ 2667417։ Եվ այս փոքրիկ հետազոտության ժամանակ ինչքան թվերը մեծանում էին, այնքան ավելի շատ էի զարմանում։ Ու ինձ համար շատ ցավալի է, որ աշխարհի 2667417 քաղաքից ընդամենը 48-ն է Հայաստանին պատկանում: Հետո մտածեցի. Լավ է քիչ, բայց թող մեր բոլոր քաղաքներն իսկապես քաղաքի նման լինեն, ոչ միայն անունը լինի քաղաք: 

Մեր ընտանիկքը մեծ է. ես ունեմ չորս հորեղբայր և երկու հորաքույր: Հորաքույրներիցս միայն մեկն է գտնվում Հայաստանում, իսկ մնացած ազգականներս Հայկական Սփյուռքի մշտական բնակիչներն են: Վատն այն է, որ նրանք նույն քաղաքում, անգամ նույն երկրում չեն գտնվում: Նրանցից մեկը Գլենդելում է, մյուսը՝ Մարսելում, երկուսը՝ Ամսերդամում, իսկ մյուսը՝ Մոսկվայում: Նրանք գրեթե ամեն ամառ գալիս են, և երբ մենք նոր-նոր կարոտներս առնում  ենք, նրանք նորից գնում են:
Ես ծնվել եմ Մոսկվայում և մենք չորս տարի ապրել ենք այնտեղ: Վերադարձել ենք, և երկու օր հետո լրացել է իմ չորս տարին: Ես գրեթե չեմ հիշում Մոսկվան, չնայած շատ կուզեի: Վերադարձել ենք Հայաստան հայրիկիս ցանկությամբ՝ տատիկիս մոտ: Չնայած նրան, որ նա ուրախ ու կյանքով լի կին է, նա արդեն ութսունվեց տարեկան է, և մենք մնացել ենք նրա մոտ:
Ազգականներիցս ոմանց ես միայն համացանցով եմ տեսել, և այդ փաստը ինձ ամենաշատն է հուզում: Մի՞թե Հայաստանի Կառավարությունը ոչինչ չի ձեռնարկում արտագաղթը կանխելու և ներգաղթին նպաստելու համար: Մի՞թե ամեն ինչ այդպես շարունակվելու է: Ես շատ կցանկանայի ինչ-որ բանով կանխել արտագաղթը, համոզել նրանց վերադառնալ, բայց ինձ չի թվում, որ նրանք իրենք քաղցր կյանքը կփոխարինեն այսքան տանջանքների հետ: