Լուսանկարը՝ Նատալյա Թիզյանի
Մայրս ունենում է ճնշման տատանումներ, և հաճախ է վատառողջ լինում: Այդ պահերին ես սթրեսային վիճակում եմ հայտնվում, չգիտեմ` ինչ անել: Ես աշխատում եմ ավելի ուշադիր լինել, օգնել նրան տան գործերում, որպեսզի իզուր տեղը չնյարդայնանա: Սակայն փոքր եղբայրս հաճախ դա չի հասկանում: Նա շատ չարաճճի է: Նրա հետ հաճախ եմ վիճում, կարելի է ասել, ամեն օր: Բայց շատ եմ սիրում նրան: Տան իմ ամենօրյա պարտականությունն է` անկողին հավաքելը, փոշեկուլ անելը և փոշին հավաքելն է: Եղբորս հետ վիճելու հիմնական պատճառը այն է, որ նա իմ ասածները չի լսում և հանձնարարություններս չի կատարում: Օրինակ, մեր հիմնական վեճերից է.
- Դավիթ, ամբողջ տնով մեկ թղթեր ես թափել, հավաքիր:
- Տան աղջիկը դու չե՞ս, ինքդ հավաքիր, չեմ անելու:
Այստեղից սկսում են մեր վեճերը: Նա բողոքում է մայրիկին.
- Մամ, էս աղջիկդ ձեռքերիս ուժեղ խփել է:
- Էլեն, արի այստեղ:
- Ասա, մամ:
- Ինչո՞ւ ես եղբորդ խփել, չե՞ս ամաչու՞մ, մեծ աղջիկ ես` ընկել ես խելքին: Ոնց որ շուն ու կատու լինեք:
Ես ունեմ բնավորության վատ գիծ` չեմ սիրում զիջել: Առավել ևս, երբ ես ճիշտ եմ: Սակայն հանուն մայրիկի ստիպված եմ զիջել: Հուսամ շուտով եղբայրս կմեծանա ու կհասկանա ամեն բան: