Սահմանամերձ գյուղերում ապրող բնակիչները միշտ վախեցած են լինում թշնամու կրակոցների պատճառով: Բաղանիս գյուղը նյույնպես այդ ամենի ականատեսն է: Կրակոցների հետևանքով զոհվում են գյուղացիներ, ավերվում են տներ: Գյուղի դպրոցականները ու ուսուցիչները հաճախ դպրոց չեն գնում կրակոցների պատճառով: Այդ կրակոցները շարունակվում են ժամեր շարունակ:
Մի օր մենք տանը մենք նստած ճաշում էինք և հանկարծ լսեցինք կրակոցներ: Գնալով այդ կրակոցները ավելի էին շատանում ու շարունակվում, ձայները ավելի բարձր էին լսվում: Մենք լսում էինք տների պատուհանների ջարդվելու ձայները, ծառերի ճյուղերի պոկվելու ձայնը և գյուղացիների ձայները: Հանկարծ մենք մի բարձր ձայն լսեցինք, որը շատ մոտ էր մեր տանից: Ես շատ վախեցա, ասելով` հաստատ մեր տանը խփեցին: Եվ իսկապես փամփուշները մեր տանն էին դիպչել: Վաղ առավոտյան ես արթնացա, հագնվեցի և դուրս վազեցի: Մեր տան մոտ գտա մի փամփուշտ ու ցույց տվեցի հայրիկիս: Հայրիկս շատ բարկացավ և արագ այն ինձ տվեց: Ես այդ փամփուշտները պահեցի: Հիմա էլ հավաքում եմ բոլոր իմ գտած փամփուշտները: Ես արդեն հարմարվել եմ այդ ամենին և էլ այդքան էլ չեմ վախենում:
