Լուսանկարը` Նոնա Խաչատրյանի
Ես Նոնան եմ, Մարցի թոռ եմ (ի դեպ ասեմ, որ Մարցը գտնվում է Լոռու մարզում): Չեմ ծնվել գյուղում, բայց սիրում եմ այն գյուղը, որտեղ ծնվել են տատս և պապս։
Մեր գյուղը շատ հին գյուղ է, հետազոտություններ կատարելիս պարզվել է, որ դեռ 3000 տարի առաջ մեր գյուղում եղել են մարդկանց բնակավայրեր: Մեր գյուղի մասին այդքան էլ շատ մարդիկ չգիտեն, իսկ ով էլ գիտի, հավատացեք, շատ է սիրում այդ փոքրիկ դրախտային աշխարհը։
Մեր գյուղը բարի գյուղ է, և պայքարող այդ բարությունը երևում է գյուղ մտնելուն պես, իսկ պայքարը երևաց այն ժամանակ, երբ մարցեցիները իրենց միասնականությամբ թույլ չէին տալիս, որ Մարց գետի վրա ՀԷԿ կառուցեն: Բայց գյուղացիների խոսքը հաշվի չառնելով, խաբեությամբ կառուցեցին, իսկ մեր գետը գնալով ցամաքեց…
Մեր գյուղում բավականին շատ խնդիրներ կան. առաջին հերթին ճանապարհները, որոնք անբարեկարգ վիճակում են գտնվում: Գյուղում շատ քիչ մարդ է, որ ջուր ունի, իսկ գազի մասին բոլորը երազում են, բայց անկախ այդ կենցաղային խնդիրները, մարդիկ մնում են նույն ջերմ մարցեցիները։
Մորս պապը` Արտեմ Սարիբեկյանը, եղել է գյուղի նախագահը։ Պապիս պատվին մեզ ասում էին «Սարոյանց ժղովուրդ»։
Տատս այնքան է պատմել հոր խիստ լինելու մասին, որ ամեն անգամ Արտեմ պապիս անունը լսելուն պես մի պահ լրջանում եմ։
Ինչպես բոլոր գյուղերում, մեր գյուղում էլ մեկը մյուսին բարեկամ և ազգակից է, այդ իսկ պատճառով իմ «թռցրած» մրգերի համար ինձ ոչ մեկը չէր նախատում, այլ ծիծաղով էին նայում իմ այդ քայլին։
Լավ, էլ չերկարացնեմ և եզրափակեմ նյութս:
Եվ ի վերջո, ես Նոնա Խաչատրյանն եմ , Մարցի թոռ, Մարցը սիրող և հարգող մի մարդ, հասարակ լոռեցի, ով երազում է, որ բոլոր մարցեցիները ապրեն ապահով և մնան նույն հյուրընկալ ժողովուրդը։