Տիգրան Հովհաննիսյանի բոլոր հրապարակումները

tigran hovhannisyan?

Անունս Տիգրան է, և դա պարտավորեցնող է

Ես սիրում եմ ապրել ներկայով և ապագայով: Ներկայում քայլեր անելով կառուցում ես ապագադ: Ինչ-որ բան անելուց առաջ ես մի քանի քայլ առաջ եմ մտածում, որպեսզի արդյունքը լավը լինի: Ինչպես ասում են. «յոթը չափի՛ր, մեկը կտրի՛ր»: Բայց նույնիսկ ներկայում քայլ անելուց հետո այդ քայլը դառնում է անցյալի մաս: Անցյալն ուսումնասիրել չեմ սիրում, քանի որ կարծում եմ՝ եղածն եղած է: Ժողովուրդը մի լավ խոսք ունի. «Անցյալը ետ չես բերի»: Երևի հասկացաք, որ ինձ համար ոչ սիրելի առարկաներից մեկը պատմությունն է: Ավելի ճիշտ, ոչ թե ոչ սիրելի, այլ քիչ հետաքրքրող: Բայց անունս Տիգրան է, և դա պարտավորեցնող է: Տիգրան անունը հայոց պատմության մեջ մեծ տեղ է գրավում: Ինձ թվում էր, թե ես քիչ տեղեկություն ունեմ անվանս մասին, բայց դա տևեց մինչև այն օրը, երբ տեղի ունեցավ հետևյալ դեպքը:

Արտասահմանցի ուսանողների մի խումբ եկել էր Վայք և ծանոթանում էր մեր քաղաքի առօրյային: Քանի որ ես անգլերենում սկսնակ եմ, ինձ հաճելի էր նրանց հետ շփվել այդ լեզվով և բարելավել այն: Ընկերներիցս մեկը, ով հետաքրքրվում է պատմությամբ, ձեռքում ուներ պատմության դասագիրք, որի վրա պատկերված էր Տիգրան Մեծի հատած դրամը: Երբ այդ ուսանողներից մեկը հարցրեց, թե ով է այդ դրամի վրա պատկերված մարդը, ես, ոգևորված այդ հարցից, քանի որ ես էլ Տիգրան Մեծի անվանակիցն եմ, բավարար տեղեկություն տվեցի նրա մասին: Ինձ համար Տիգրան Մեծի մեծագույն ձեռքբերումը Հայաստանի տարածքն է՝ մոտ երեք միլիոն քառակուսի կիլոմետր: Այս թվի մասին լսելով՝ այդ ուսանողը խնդրեց, որ խոսեմ Հայաստանի ներկայիս տարածքի մասին: Ասացի, որ այժմ տարածքը մոտ երեսուն հազար քառակուսի կիլոմետր է, ինչն ուղղակի ծիծաղելի էր երեք միլիոնից հետո. ներկայիս տարածքը փոքր է ոչ ավել ոչ պակաս հարյուր անգամ:

Այս փաստը նորից տխրեցրեց ինձ:
Ամեն անգամ, երբ լսում եմ այս և նմանատիպ փաստերի մասին, ուղղակի նախանձով եմ նայում անցյալին:

Ահա ևս մեկ պատճառ, թե ինչու չեմ սիրում պատմությունը:

Հ.Գ. Թող պատմություն ուսումնասիրողները չվիրավորվեն այս հոդվածից. չեմ կարծում, որ բոլորը սիրում են մաթեմատիկան, ինչպես ես:

tigran hovhannisyan?

Երազանք

Ովքեր ինձ ճանաչում են, կիմանան, որ ես ֆուտբոլի մեծ երկրպագու եմ: Մեծագույն երազանքներիցս է ներկա գտնվել սիրելի թիմիս՝ «Բարսելոնայի» խաղին: Եվ ահա մի հաճելի օր իմ այդ երազանքը կատարվեց. մեկնել էի Մադրիդ և «Սանտյագո Բերնաբեու» մարզադաշտում նստած անհամբեր սպասում էի մրցավարի սուլիչին: Չէի համբերում, թե երբ կսկսվի աշխարհի կողմից այդքան սպասված խաղը «Ռեալ Մադրիդի» և «Բարսելոնայի» միջև՝ այսպես կոչված «Էլ Կլասիկոն»: Մենք՝ Բարսելոնայի ֆաներս, քիչ էինք (քանի որ «Սանտյագո Բերնաբեու»-ն «Ռեալ Մադրիդի» խաղադաշտն է), բայց հոգեպես գուցե փոքր-ինչ առավելություն ունեինք: Ահա խաղը մեկնարկեց: Մի քանի րոպե անց անկախ ինձանից ճչացի. պատճառը «Բարսելոնայի» գոլն էր: Մինչև խաղի վերջը ևս մի քանի անգամ կրկնեցի այդ ճիչը: Խաղին հենց սկզբից չէր մասնակցում վնասվածքից նոր ապաքինված Լիոնել Մեսսին՝ իմ կարծիքով, ֆուտբոլի պատմության լավագույն ֆուտբոլիստը: Երբ նա պատրաստվում էր խաղադաշտ մտնել, ես նրան կանչեցի: Չգիտեմ, գուցե մեծ ցանկությունից էր, բայց ինձ թվաց, որ նա նայեց իմ կողմ. մեծ բավականություն ստացա դրանից: Խաղի ընթացքն իմ սրտով չէր. մոտ մեկ ամիս սպասել էի այդ լարված խաղին, բայց խաղը Բարսան էր կառավարում: Ինչ խոսք, հաշիվը սրտովս էր: Ֆուտբոլով հետաքրքրվող մարդիկ կհաստատեն, որ «Ռեալին» հաղթելը՝ այն էլ խոշոր հաշվով, հավասարազոր է տիտղոս նվաճելու: Սակայն եկավ հրաժեշտի հիասթափեցնող պահը…

…Ա՜խ, այդ զարթուցիչը…

Հ.Գ. Խաղն իրականում տեղի է ունեցել:

tigran hovhannisyan?

Իմ առաջին հարցազրույցը

Հարցազրույց մայրիկիս՝ Գայանե Խաչատրյանի հետ

-Բարև Ձեզ:

-Բարև, Տիգրան ջան:

-Խնդրում եմ մի պահ մոռանալ, որ Դուք իմ մայրիկն եք և ինձ հետ խոսել այնպես, ինչպես կխոսեիք լրագրողի հետ, սա իմ առաջին հարցազրույցն է: 

-Լավ:

-Խնդրում եմ ներկայացեք: Ի՞նչ մասնագիտություն ունեք:

-Ես Խաչատրյան Գայանեն եմ, ավարտել եմ Երևանի Պետական համալսարանի քիմիայի ֆակուլտետը, քիմիկոս-ուսուցիչ եմ:

-Ի՞նչ աշխատանք ունեք:

-Աշխատում եմ Վայքի Հիմնական դպրոցում որպես ուսուցիչ:

-Քանի՞ տարվա մանկավարժական փորձ ունեք:

-1997 թվականին համալսարանն ավարտելուց անմիջապես հետո անցել եմ աշխատանքի և աշխատում եմ մինչ օրս:

-Ես տեղեկություններ ունեմ, որ Դուք դասավանդում եք նաև այլ առարկաներ: Դա ճի՞շտ է:

-Այո՛, ճիշտ է:

-Իսկ ի՞նչ առարկաներ եք դասավանդում:

-Դասավանդում եմ կերպարվեստ, տեխնոլոգիա և բնագիտություն առարկաները:

-Իսկ քիմիա՞:

-Քիմիա, առայժմ, ոչ, քանի որ քիմիա անցնում են 7-րդ դասարանից և այս պահի դրությամբ այդ տարիքային խմբի աշակերտների դասարանները քիչ են:

-Ի՞նչ եք կարծում. ճի՞շտ է արդյոք այն դիրքորոշումը, որ մանկավարժությունը թերագնահատված աշխատանք է:

-Այո, շատ ճիշտ է, քանի որ ուսուցչի աշխատանքը շատ բարդ աշխատանք է և միևնույն ժամանակ ուսուցիչները բավականին քիչ են վարձատրվում:

-Այսինքն, ուզում եք ասել, որ ուսուցչի կատարած աշխատանքի դիմաց վարձատրումը բավականին ցա՞ծր է:

-Այո: Ներկայումս կարծես ուսումը մղվել է երկրորդ պլան:

-Ի՞նչ կասեք այն կարծիքի մասին, որ ներկայիս սերունդը ավելի վատ է սովորում, քան նախորդը:

-Անձամբ իմ կարծիքով դա ճիշտ է, քանի որ երբ չկար համացանցը, գրքերն ավելի շատ էին ընթերցվում: Գրքով կարդացածը ավելի լավ է տպավորվում և մնայուն գիտելիք է:

-Իսկ ներկայումս չկա՞ն լավ սովորող աշակերտներ: Նկատի ունեմ այնքան լավ, ինչքան, օրինակ, նախորդ սերնդի լավ սովորող աշակերտը:

-Իհարկե կան: Երեխաներ կան, որոնք համացանցից և գրքից օգտվում են միաժամանակ և կարողանում են երկուսից էլ քաղել օգտակար տեղեկություն:

-Քանի որ շուտով Նոր Տարին է, ի՞նչ կմաղթեք հայ ժողովրդին և, առհասարակ, Հայաստանին գալիք տոնի կապակկցությամբ:

-Նոր տարվա կապակցությամբ առաջին հերթին մաղթում եմ խաղաղություն և՛ սահմանին, և՛ երկրի ներսում: Հայ ժողովրդին մաղթում եմ ավելի շատ ուրախ պահեր, թող ոչ մի ծնող կարոտով չսպասի սահմանին կանգնած իր զավակին, ընտանիքներում տիրի համերաշխություն և փոխըմբռնում:
-Լավ: Այսքանը: Շնորհակալ եմ պատասխանների համար:

-Խնդրեմ: