Հունվարի մեկն էր: Ես և հայրիկը նստեցինք մեքենայի մեջ, գնացինք ծանոթ-բարեկամների, ընկերների Ամանորը շնորհավորելու: Մեքենան կանգ առավ մի հին, քանդված պատերով տան առաջ, որը մի տեսակ անհանգստություն և տխրություն պատճառեց ինձ: Անծանոթ էր ամեն ինչ, առաջին անգամ էի նրանց հյուր գնում:
-Պա՜ պ, ա՛յ պապ, ո՞ւմ տուն ենք գնում:
-Գնանք կիմանաս:
Մտանք ներս, պապիկն ու տատիկը հեռուստացույց էին դիտում, մեզ տեսնելով ընդառաջ եկան.
-Վա՜յ, Գևորգ ջան, էս դո՞ւ ես,- դողացող ձեռքը դեպի հայրիկին պարզելով ասաց պապիկը:
-Հա, Նորիկ ձյա, ե՛ս եմ, հը՞ն, ո՞նց ես:
-Է՜ հ, Գևորգ ջան, էլ չեմ դիմանում էս կարոտին:
Մինչև հայրիկն ու պապիկը խոսում էին, ինձ մոտեցավ տատիկը, ամուր գրկեց և արցունքները սրբելով ասաց:
-Հիմա իմ թոռն էլ քո թայն է, քո պես խորոտ էրեխայա: Էհ, թողին, գնացին, ոչ զանգում են, ոչ էլ գալիս են:
Հայրս՝ մոտենալով Էմմա տատիկին, ասաց.
-Ոչինչ Էմմա տոտա, կտենաս էրեխեքիդ, մի նեղվի:
Ամեն ինչ տխրություն ու կարոտ էր հիշեցնում այստեղ: Շնորհավորեցինք և դուրս եկանք տնից:
-Պապ՛, պատմիր էլի նրանց մասին:
-Էհ բալես, իրենք իմ մանկության ընկերոջ՝ Կամոյի ծնողներն են: Իրենք իրենց էրեխեքին ու թոռներին արդեն քսան տարի չեն տեսել, ու քեզ իրենց թոռնիկին՝ Էմմային նմանեցնելով փորձում էին քեզնից իրենց կարոտն առնել:
Այս հանդիպումից հետո շատ եմ մտածել, խորհել: Չտեսնել երեխային ու թոռներին քսան տարի՞: Մարմինս ուղղակի փշաքաղվում է…

Տանը աղ չկար, խանութներն էլ փակ են այդ ժամին: Ինչ արած, պետք է դիմել հարևան Վարդանուշ տատիկի օգնությանը: Նրա թոռնիկներն էլ նոր էին եկել արտասահմանից: Նրանց տանը շատ զբաղված կլինեին, բայց ուրիշ տարբերակ չունեմ: Բացում եմ դարպասը և կանչում` Վարդուշ տատիկ: Դուրս է գալիս և մոտենալով` ինձ փորձում ճանաչել:
-Ախ, այդ դու ես, իմ քաղցրիկ, ի՞նչ է պատահել:
-Աղը վերջացել է, խանութներն էլ փակ են, եթե խնդրեմ, մի փոքր կտա՞ք:
-Իհարկե, անցիր ներս, հիմա կբերեմ:
Մտնում եմ ներս, սակայն ոչ ոք ինձ չի նկատում, ամեն մեկի ձեռքին մի հեռախոս և պլանշետ կա, նրանք նստած են և գրում են ինչ-որ բաներ, ինձ այնպես ավելորդ և վատ եմ զգում այդ միջավայրում, միաժամանակ հասկանալով, որ այստեղ ոչ ոք ինձ չի նկատի, ստիպված դուրս եմ գալիս և տեսնում Վարդուշ տատիկին` մի աման աղով:
-Շնորհակալություն,- ասում եմ ես և գալիս տուն: Իմ այդ օրվա տեսածը այնքան էր ազդել ինձ վրա, որ հիմա ինձ միայն այդ հարցն է հուզում, թե ինչու մարդիկ, իրական շփումը թողած, նախընտրում են այդ անհետաքրքիր և ձանձրալի համացանցային շփումը: Չէ՞ որ այդպես շփվելով մարդիկ սկսում են մոռանալ զգացմունքների, մարդկային վերաբերմունքի և առհասարակ հոգևոր արժեքների մասին, կորցնում են ջերմությունը միմյանց նկատմամբ: Տեխնիկան այնքան է զարգացել, ամենուրեք այդ համակարգիչներն են, և երեխաները,զբաղվելով համակարգչային խաղերով և սոցցանցերով, մոռանում են դասերի մասին և իրենց ամենալավ շրջանը` մանկությունը, անցկացնում չոր ու ցամաք համակարգչի առջև: Հիշում եմ, երբ փոքր էի, արագ-արագ սովորում էի դասերս, որ շուտ վերջացնեի, գնայի դուրս «գործնագործ» կամ «բռնոցի» խաղալու, իսկ հիմա երեխաները շտապում են վերջացնել դասերը և նստել համակարգչի առջև: Չեմ էլ ուզում պատկերացնել, թե ինչ կլինի ապագայում, եթե այսպես շարունակվի տեխնիկայի զարգացումն և տարածումը: Բոլորը կմոռանան մարդկային, իրական շփման մասին և կամաց-կամաց բոլոր մարդիկ ռոբոտներ կդառնան: Հուսով եմ, մի օր այս ամենի վերջը կդրվի, քանի դեռ Երկիր մոլորակը չի դարձել Վիրտուալ մոլորակ: