Եկեք մի քիչ խոսենք գրքերի ու ֆիլմերի տարբերություններից: Հո դեմ չե՞ք…
Ասա,  որ դու էլ ես մտածել հաճախ ֆիլմի ու գրքի հսկայական տարբերության մասին: Իհարկե, մտածած կլինես, նամանավանդ, եթե նույն ֆիլմի գիրքը կարդաս, կամ հակառակը՝ գիրքը կարդաս, հետո ֆիլմը դիտես:
Դրանք իրարից այնքան տարբեր են, ինչքան հանցագործն ու անմեղը:
Եթե սկզբում վերցնում ես մի գիրք, որը քեզ շատ էր դուր եկել հենց առաջին հայացքից՝ կազմից կամ վերնագրից, ու կարդալով ավելի շատ ես հրապուրվում դրանով, ընկնում ես մի հրաշքների աշխարհ, ու անկախ քեզանից ձեռք ես բերում «Ալիսա» մականունը:
Ֆիլմը, օրինակ ես, ընտրում եմ ժանրը նայելով, հետո նայում եմ անոնսը ՝ մտքումս ասելով.  «Ըհըն, դուք ունեք ընդամենը մի քանի վայրկյան ինձ գրավելու համար»: Հետո որոշում եմ՝ դիտե՞մ, թե՞ չարժի:
Գիրքը կարդալու սկզբում, ընթացքում կամ գոնե վերջում մի անգամ նայում ես գրողի կամ գրողների անուն ազգանունները, որ հիշես,  որ երբ հարցնեն՝ ինչ գիրք ես կարդացել, գրողի անունն էլ հետն ասես: Բայց անկեղծ ասա. դու այսքան ժամանակ ֆիլմը դիտելուց առաջ կամ հետո հետաքրքվե՞լ ես, թե ո՞վ էր ռեժիսորը կամ եթե հետաքրքրված էլ լինես, հետո մտապահե՞լ ես, կամ հետաքրքրե՞լ է, թե որ գրքի հիման վրա են էկրանավորել, կամ ով էր այդ գրքի հեղինակը: Մեկը ես՝ չէ, ու երևի ինձ պես շատերը կան:
Ես սիրում եմ ֆիլմեր դիտել, շատ եմ սիրում: Բայց գիտեմ, որ ֆիլմը սահամանափակ աշխարհ է:  Ֆիլմն ինքն է ընտրում հերոսների, տարբեր վայրերի տեսքը, հերոսների հագուստները, սանրվածքը, ժպիտն անգամ և այլն:
Իսկ այ, գի՜րքը…
Գիրք կարդալուց ես ինքս հայտնվում եմ ֆիլմի մեջ, բայց արդեն ես եմ ամեն ինչ պատկերում «զոռ» տալով իմ երևակայությանը: Գույներ, հայացքներ, ամեն մի մանրուքը ես եմ ստեղծում:
Ես ստեղծում եմ մի աշխարհ, որտեղ ապրում են իմ հերոսները:
Սև տառերը սպիտակ թղթի վրա այնքան անգույն են թվում:

Դա ուղղակի թվում է…

Իտա՜լիա… Ինձ համար ամենահիանալի երկրներից մեկը՝ առանց չափազանցնելու: Ճիշտ է, ես դրանով հիանում եմ նկարներով, բայց դե պետք է քչով բավարարվել, չէ՞:
Մի անգամ ես լսեցի, որ ինչքան մեր խոհանոցներն են իրար նման, նույնքան էլ ժողովուրդները՝ իրենց տաքարյունությամբ: Եվ ես սկսեցի ավելի մանրամասն ուսումնասիրել այս տեղեկությունը: Մի կայքում կարդացի, որ ժամանակին, երբ «կատուն ճոն էր, շունն էլ գլխին գդակ չուներ», Տիգրան Մեծը գործի բերումով հայտնվել է Իտալիայում ու սերունդ թողել էնտեղ: Ես չզարմացա, դե, դա նորմալ է. Տիգրան Մեծը թագավոր մարդ էր, ու մի սերունդն ի՞նչ էր, որ:
Մի օր որոշեցի հարցնել իմ պատմության ուսուցչից՝ ավելի հաստատ իմանալու համար.
-Ընկե՛ր Սարգսյան, իսկ դա ճի՞շտ է, որ իտալացիների արյան մեջ որոշ չափով հայի արյուն կա:
-Այսի՞նքն, Աննա ջան:
-Դե, ես լսել եմ, որ Տիգրան Մեծը Իտալիայում սերունդ է թողել: Ուղղակի հետաքրքիր էր, մտածեցի՝ հարցնեմ:
Երեխաները զարմացան իմ տված հարցից, բայց ինձ շատ հետաքրքիր էր, թե ինչ պատասխան կստանամ:
-Դե, հնարավոր է, բայց եթե ասենք, որ բոլոր իտալացիների արյան մեջ կա հայի արյուն, սխալ կլինի: Նաև արդեն շատ տարիներ են անցել, ու հնարավոր է, որ էդ արյունից բան էլ չի մնացել:
Հետո ես պատմեցի, թե ինչքան շատ եմ սիրում Իտալիան, իսկ ընկեր Սարգսյանը, իմ ասածները լսելով, մի պատմություն հիշեց իր ուսանողական տարիներից: Ասաց, որ իր ուսանող ընկերուհիներից մեկը նույնպես շատ էր երազում լինել իր սիրելի երկրում՝ Գերմանիայում: Նրանք այդ աղջկան կատակով «գերմանուհի» էին անվանում, իսկ նա ասում էր, որ անպայման կգնա: Հետո նա ամուսնացավ մի գերմանահայ տղայի հետ ու գնաց Գերմանիա: Բոլորը զարմացել էին:

-Ասածս ինչ է, ա՛յ իտալուհի, հնարավոր է, որ մի օր էլ դու գնաս Իտալիա ու շարունակես Տիգրան Մեծի կիսատ թողած գործը:

Դե, սկսեցինք ծիծաղել, իսկ ինձ շատ դուր եկավ «իտալուհի» բառը: Սպասի՛ր ինձ, Իտալիա…:

Բարև: Ես Աննան եմ: Ճիշտն ասած, ես շատ երկար եմ մտածել թղթակից դառնալու մասին, մինչև 17.am-ի թղթակիցներից մեկը՝ Սոնան, ինձ չտրամադրեց դրան: Հիմա կմտածեք՝ ախր ի՞նչ կար մտածելու, ու ես կասեմ՝ եսիմ:

Ես հետաքրքրասեր ու սովորական մարդ եմ, երևի: Շատ եմ սիրում կատակել ու ժպտալ, չէ, ժպտալ չէ, ծիծաղել: Շատ եմ սիրում ծիծաղել: Հաճախել եմ դաշնամուրի դասերի յոթ տարի: Այդ տարիները ինձ շատ բան են տվել:
Հա, մոռացա ասել, որ ես Վայոց ձորի մարզի Մալիշկա գյուղից եմ: Ես սիրում եմ իմ գյուղը:
Իմ ընկերները, որոնք թղթակցում են 17.am-ին, ինձ շատ էին պատմել այս կայքի մասին: Միշտ ունեցել եմ ցանկություն թղթակցելու, բայց քանի որ դասերս շատ էին, չէի հասցնում:
Դեռ չեմ կարող ասել, թե ինչ մասնագիտություն կսովորեմ, բայց իմ ամենասիրելի մասնագիտությունը հոգեբանն է:
Ես տան փոքրն եմ: Արդեն երևի հասկացաք, որ մի քիչ չարաճճի եմ, ու իմ խոսքն այդքան էլ տան մեջ չեն ընդունում: Ունեմ քույր և եղբայր: Քույրս ուսանողուհի է, իսկ եղբայրս ծառայում է հայոց բանակում: Ես նրան շա՜տ եմ կարոտում: Կարդում եմ գրքեր, ու շատ եմ սիրում սարսափ ֆիլմեր դիտել:
Ես և ընկերներս ինձ համարում ենք շփվող մարդ, և հուսով եմ, որ նոր ընկերներ ձեռք կբերեմ 17.am-ի շնորհիվ:
Դե ինչ, ահա և ես մինչև այս օրը: Իսկ ինչպիսին կդառնամ թղթակից դառնալուց հետո՝ կպարզենք միասին: