Ինչպես ամեն առավոտ, այնպես էլ այսօր, դժվարությամբ արթնացա, վազեցի պատուհանի մոտ, որ տեսնեմ` ինչպիսի եղանակ էր, չնայած առանց դրա էլ երևում էր, որ մռայլ օր էր: Ժամանակը շատ սուղ էր, դասերը սկսվելուն մնացել էր քսան րոպե: Արագ լվացվեցի, հագնվեցի, նույնիսկ չհասցրի նախաճաշել, վերցրի պայուսակս և վազեցի դուրս: Վերելակում հիշեցի, որ թղթապանակս տանն եմ թողել, բայց ետ բարձրանալու ժամանակ չունեի, դրա փոխարեն մտածում էի, թե ինչ եմ ասելու ուսուցչուհուս, բայց մտքիս ծայրով չէր էլ անցնի, որ կարող է դպրոց չհասնեմ: Բացվեցին վերելակի դռները, առանց ժամանակ կորցնելու դուրս եկա, մտովի արդեն վազում էի, բայց հասկացա, որ չեմ վազում, այլ թռչում եմ: Այդ մեկ-երկու րոպեն օդում ես հասցրեցի վայելել, բայց վայրէջքի ժամանակն էր:
Դա թռիչք էր՝ անհաջող վայրէջքով: Անհաջողը մեղմ է ասված, այնպես էի գլխիվայր աստիճաններից ընկել , որ չեմ էլ պատկերացնում, թե ինչպես եմ ուժ գտել բարձրանալու: Գլուխս բարձրացրի, հասկացա, որ ատամներս ճոճվում են, քիթս, բերանս ուռել են, դեմքս արյունլվա է եղել:
Սովորաբար այսպիսի իրավիճակներում երեխաները լացում են, մյուսները` իրենց օգնում, կամ օգնություն կանչում, իսկ ես նստել եմ մի անկյունում, միաժամանակ և՛ լացում եմ, և՛ ծիծաղում: Ուժ գտա իմ մեջ, բարձրացա աստիճաններով, սեղմեցի կոճակը և վերելակով բարձրացա: Երբ մայրս դուռը բացեց, այնպիսի վախեցած հայացք ընդունեց, որ դեռ աչքիս առաջ է:
Մայրս ինձ կարգի բերեց, արդեն ուշքի էի գալիս կատարվածից հետո, ու չէի կարողանում համակերպվել այն մտքի հետ, որ պետք է նստեմ տանը, և չեմ կարող կիսել իմ հույզերը ընկերներիս հետ:
Ես վերցրի պայուսակս և վազեցի դուրս: Վերելակում հիշեցի, որ թղթապանակս տանն եմ թողել, բայց ետ բարձրանալու ժամանակ չունեի, դրա փոխարեն մտածում էի, թե ինչպես եմ պատմելու ընկերներիս կատարվածը: Վերելակի դռները բացվեցին, ես դանդաղ՝ առանց շտապելու, իջա աստիճաններով և բռնեցի դպրոցի ճանապարհը:

Պատահում է, որ ցանկանում ես լսել կարծիքներ, տեսնել քեզ ուրիշի աչքերով, հասկանալ, թե իրո՞ք քեզ ճանաչում են քո ընկերները, թե ոչ: Հազվադեպ կարող ես համակարծիք լինել նրանց հետ, բայց որքան էլ նրանք փորձեն մեզ ճանաչել՝ մենք վստահ ենք, որ մեզնից բացի ոչ-ոք չի ճանաչի մեզ այնպիսին, ինչպիսին մենք իրոք կանք:
Սովորական հինգշաբթի էր՝ յոթերորդ ժամ, դասը՝ Հայոց եկեղեցու պատմություն: Ընկեր Փիրումյանը՝ ուսուցչուհիս, հանձնարարություն էր տվել, և բոլորով աշխատում էինք: Երբ դասաժամը ավարտվեց, մենք հանձնեցինք թերթերը, ընկեր Փիրումյանը նայեց թերթիս ու մտածեց, թե կատարել եմ առաջադրանքը, բայց ես դրա փոխարեն գրել էի նամակ:
Հաջորդ շաբաթ նույն օրը, ընկեր Փիրումյանը սպասվածիս պես ինձ չհարցաքննեց: Բայց փոխարենը ասաց.
-Ես Արուսիկից շատ եմ վախենում:
Բոլորը զարմացան, իսկ ես հարցրի.
-Ինչո՞ւ ընկեր Փիրումյան:
-Որովհետև դու էլ ես վախենում:
Ես մի պահ զարմացա, չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչպե՞ս նա գլխի ընկավ, որ ես ինքս ինձնից վախենում եմ, կամ ինչո՞ւ է նա ինձնից վախենում: Մի քանի վայրկյան անց ես հարցրի.
-Ինչի՞ց, կամ ումի՞ց:
-Դու միայն քո ուժերից ես վախենում, ուրիշ ոչ մեկից:
Ես լռեցի: Զանգին մնացել էին հաշված րոպեներ:
-Լավ, հաջորդ դասի համար ինձ կներկայացնեք շարադրություն «Ով եմ ես» վերնագրով,- ասաց նա:
Ես հասկացա, որ նա փորձում է ճանաչել մեզ ավելի լավ: Հիշեցի Վարդգես Պետրոսյանի «Վերջին ուսուցիչը» վիպակը: Գրեթե նույն պատմությունն էր որոշ տարբերություններով:
Երբ հասա տուն, դեռ մտածում էի անցած դասի մասին ու հասկացա, որ ես նույնպես վախենում եմ ուսուցչուհուցս, ինչպես որ ինքն էր վախենում ինձնից: Նա հազվագյուտ ուսուցիչներից է, ով սիրում է փորփրել և ճանաչել մարդուն: Ես վախենում էի, որ նա կճանաչի ինձ: Փաստորեն ես, բացի ինձնից և իմ ուժերից, նաև վախենում եմ ուսուցչուհուցս: Երեկոյան ես սկսեցի գրել շարադրությունը և խոստովանեցի իմ այդ երեք վախերը, որոնք դեռ ոչ մեկին հայտնի չէին: Արդեն երեք շաբաթ է, ինչ ես գրել եմ այդ շարադրությունը, բայց դեռ չեմ հանձնել, գուցե երբեք էլ չհանձնեմ: