Մանկությունիցս մնացած հիշողությունները շատ են, բայց թերի։ Իմ հիշողությունների մեջ չկա թեկուզ մեկ հատված, որը կապված կլինի հորս հետ: Այն հոր, ում կարիքը զգում եմ մինչև հիմա, այն հոր, ով ինձ թողնելով բախտի քմահաճույքին՝ գնացել է իր երջանկության հետևից, ով մեկ վայրկյան անգամ չի մտածել իր 2 տարեկան աղջկա ապագայի մասին։
Ամեն օր ես հույսով սպասում էի այն օրվան, երբ նա կգա, բայց վախենում էի, որ նա չի լինի այն մարդը, ում ես այսքան տարի պատկերացրել եմ։ Ժամանակն անցնում էր, ես արդեն 12 տարեկան էի, երբ ինձ համոզեցին, որ գոնե մեկ անգամ հանդիպեմ նրան։
Եկավ այդ օրը, նա ներս մտավ դռնից, և… Ես ճիշտ էի, նա ամենևին էլ նման չէր այն մարդուն, ում ես ցանկանում էի տեսնել։ Երևի նրան թվում էր, թե մեկ անգամ հանդիպելով ինձ, կարող է լրացնել այսքան տարվա բացը, բայց ոչ: Մանկությանս այդ բացը ոչ մեկը լրացնել չի կարող։ Նրան տեսնելով՝ ես մի պահ մտքերով վերադարձա մանկություն, հիշեցի այն օրերը, երբ լացում էի նրա բացակայությունից, երբ ինձ ասում էին, որ պատմեմ իմ ընտանիքի մասին, իսկ ես գլուխս կախում էի ու լուռ նստում, երբ բոլորը Ձմեռ պապիկից խաղալիքներ էին խնդրում, իսկ ես լիարժեք ընտանիք էի ուզում, ուրիշ ոչինչ։
Մինչ օրս ես զգում եմ նրա կարիքը, բայց չեմ ցանկանա ապրել նրա հետ, քանի որ նա էլ տարիներ առաջ չցանկացավ ապրել ինձ հետ։ Ես միշտ հպարտությամբ եմ տանում ինձ բաժին հասած դժվարությունները, և ոչ մեկը չի էլ նկատում իմ տխրությունը, բոլորն ինձ գիտեն որպես ուրախ մարդ, և այդպես էլ կշարունակվի։
Ես միայն մեկ բան եմ ուզում՝ որ ոչ մեկը չզգա այն, ինչ ես եմ զգում մինչ օրս։