Տատիկս` Սուսաննա Մելքումյանը, Գեղարքունիքի մարզի Ճամբարակ քաղաքից է: 58 տարեկան է, ունի երեք երեխա և ութ թոռ:
-Ի՞նչ մասնագիտություն ունես, տատ:
-Ես մանկավարժ եմ: Այժմ` Ճամբարակ քաղաքի թիվ 3 մսուր- մանկապարտեզի տնօրենն եմ:
-Քանի՞ տարի է, որ աշխատում ես:
-Արդեն 40 տարի: 11 տարի եղել եմ դաստիարակ, իսկ 1984 թվից, արդեն 29 տարի, տնօրեն եմ:
-Ինչո՞ւ ընտրեցիր հենց մանկավարժի մասնագիտությունը:
-Մանկուց սիրում էի այդ մասնագիտությունը և որոշեցի դառնալ մանկավարժ:
-Հե՞շտ է արդյոք տնօրեն լինելը:
-Տնօրեն լինելը շատ դժվար և, միաժամանակ, շատ պատասխանատու աշխատանք է:
-Քանի՞ խումբ և քանի՞ սան ունի մանկապարտեզը:
-4 խումբ և 120 սան:
-Դժվար չէ՞ շփվել երեխաների, ծնողների և աշխատողների հետ:
-Հաճույքով եմ շփվում թե’ երեխաների, թե’ ծնողների և թե’ աշխատողներիս հետ, քանի որ սիրում եմ իմ մասնագիտությունը, և տարիների փորձը օգնում է ինձ:
-Կարողանո՞ւմ ես համատեղել աշխատանքը և ընտանիքը:
-Բնականաբար, այո: Աշխատանքի վայրում կատարում եմ մտավոր, կազմակերպչական աշխատանք, իսկ ընտանիքում դրան լրացնում է ֆիզիկական աշխատանքը:
-Ինչպե՞ս են երեխաները իրենց օրն անցկացնում մանկապարտեզում:
-Կազմակերպվում են խաղեր, կատարվում են երաժշտական պարապմունքներ:
-Ի՞նչ միջոցառումներ եք կազմակերպում:
-Բոլոր տոների և կարևոր օրերի առթիվ կազմակերպվում են հանդեսներ: Նախ, «Գիտելիքի օր», ապա «Ոսկե աշուն», Սուրբ Ծննդյան և Ամանորի հանդես, Մայրության և գեղեցկության տոն և, այսպես շարունակ, մինչև «Ավարտական հանդես»:
-Արդյոք գո՞հ են ծնողները:
-Իմ կարծիքով, այո:
-Դուք գո՞հ եք աշխատավարձից:
-Գոհ չենք, բայց հնարավորությունն այսքանն է: Երեխաների վրա դա չպետք է անդրադառնա:
-Իսկ ե՞րբ ամեն բան լավ կլինի:
-Ես լավատես եմ, հավատում եմ, որ ամեն ինչ լավ է լինելու: Մի օր էլ արևը դեպի մեզ կթեքվի: Մանկապարտեզը կհամալրվի նոր և ժամանակակից խաղալիքներով, տեխնոլոգիաներով, գույքով, և կլինի աշխատավարձի բարձրացում: