Ես տասներորդ դասարանցի եմ: Երևի կռահեցիք, թե ինչ ծանր վիճակ նկատի ունեմ: Որպեսզի ընդունվեմ ինստիտուտ, ձեռք բերեմ իմ երազած մասնագիտությունը, մասնավոր պարապում եմ դասախոսների մոտ ֆիզիկա, մաթեմատիկա: Դասախոսներից բողոքելու ոչինչ չունեմ: Դեռ ընդհակառակը: Չնայած շատ են հանձնարարում՝ հասցնում եմ դպրոցից էլ չբացակայել: Ճիշտ է, ոչ միշտ է, որ դասերը սովորած եմ գնում: Հիմա էլ վատ եմ զգում ուսուցիչներիս առաջ: Միակ մխիթարանքը երաժշտությունն է, այն էլ որ չլիներ, ի՞նչ կանեի: Օր ու գիշեր պարապելու ժամանակ ռադիո եմ լսում: Արդեն անգիր եմ արել բոլոր ռադիոկայանների «երգացանկերը», առաջին նոտայից կռահում եմ երգն ու երգում:

Բացի երաժշտությունից, դաս անելիս պահանջ եմ զգում նաև ծամելու: Ինչ-ինչ, բայց հաց տանը միշտ է լինում: Այս ու անընդհատ նստած լինելու պատճառով քաշս ավելանում է ու մեջքս՝  ծռվում: Ծանոթներս խոստովանում են, որ շատ հաճելի է թուշիկներիցս քաշել:

Այս մի քանի ամսվա ընթացքում տեսողությունս վատացել է, ու հիմա ստիպված եմ ակնոց կրել: Էլ չասեմ, որ ժամանակ չլինելու պատճառով արդեն մի քանի ամիս է՝ համակարգչիս չեմ մոտեցել: Եթե թեկուզ մեկ տարի առաջ ինձ ասեին, որ այդպես է լինելու, չէի հավատա: Մխիթարում է այն, որ ապագա մասնագիտությունը համակարգչի հետ է կապված լինելու՝ ինստիտուտում ծրագրավորում եմ սովորելու:

Հիմա էլ նստած եմ գրասեղանի առաջ, աչքերս ուռած են, որովհետև հերիք չի՝ շատ ուշ եմ պառկում քնելու, դեռ քունս էլ չի տանում: Երբ էլ քնում եմ, միշտ երազում խնդիրներ եմ լուծում, կողքս ռադիոն է միացած, տնեցիները վաղո՜ւց քնած են, ժամը գիշերվա երկուսն է: Իսկ ես դեռ մի տասնյակ վարժություն էլ ունեմ լուծելու…

Արփինե Գրիգորյան, 16տ., 2000թ.

(Ֆելիետոն)

Պապ ջան, հուսով եմ, որ դու ավելի շուտ կարթնանաս, քան Ջեկոն, որովհետև անցյալ անգամ էլ նամակս հողաթափերիդ մեջ էի դրել, ու երևի հիշում ես` ինչ եղավ… Երբ դու սա կարդալու լինես, ես արդեն դպրոցում կլինեմ: Խնդրում եմ, նստած կարդաս ու Էվելինային ասես` քեզ մի քիչ ջուր բերի: Ուզում եմ քեզ ներկայացնել այն ամենի ցուցակը, ինչ ինձ հարկավոր է վերջին զանգի ու ավարտական երեկոյի համար: Նախ` ինձ երեկոյան զգեստ է պետք, բոլորն արդեն գնել են, իսկ ես մնացել եմ «անշոր»: Ընկերուհիներս ասում են, որ լավ զգեստի գինն սկսվում է հարյուր հիսուն դոլարից, բայց լավ, ինձ հարյուր դոլարանոցն էլ բավական է: Նոր շորի հետ նոր կոշիկ է պետք, դրա համար խնդրում եմ դրամապանակիցդ մի հիսուն դոլար էլ առանձնացնես դրա համար: Բոլորն արդեն իրենց համար գեղեցիկ զարդեր են գնել: Իմ հավանած շորի հետ կսազի այն ոսկե շղթան, որ տեսանք ոսկերչական կատալոգում, և այն երեսուն դոլարանոց ականջօղերը: Վատ չէր լինի համապատասխան մատանի ու թևնոց գտնել: Ընկերուհիներս կատակում են. «Վերջին զանգի պայուսակ առե՞լ եք, իսկ ակնո՞ց, «վիպուսկնոյի» համար նոր ներքնաշորեր են պետք, նոր զուգագուլպաներ…»:  Կատակը՝ կատակ, բայց դրանք ինձ իրոք հարկավոր են: Կարծում եմ, մի քառասուն դոլարում կտեղավորվենք: Վերջին զանգից առաջ պետք է գնամ եղունգներս մշակելու, «առաջին անգամ կյանքում», մի սրահում շատ գեղեցիկ նկարում են եղունգների վրա: Ռեստորան գնալուց առաջ պետք է մազերս հարդարեմ «առաջին անգամ»: Դիմահարդարման համար մի քիչ կարելի է տնտեսել, Սուսիկը կանի, միայն թե անհրաժեշտ թարթիչաներկը, շրթներկը, մատիտները պիտի գնվի: Դեռ չեմ հաշվել` ինչ կնստի, երբ որ հաշվեմ` կասեմ: Միջոցառման ժամանակ բոլորը պետք է սպիտակ ու սև հագնեն: Ես դրանցից ոչ մեկն էլ չունեմ: Քանի որ սպիտակ վերնաշապիկ ու սև կիսաշրջազգեստ երբեք չեմ հագնում, ուրեմն, ստացվում է, որ դրանք ինձ ընդամենը մեկ անգամ են պետք գալու: Թող դրանք լինեն միակը և անկրկնելին: Դպրոցում ավարտական երեկոյի համար քսանական դոլար են հավաքում` ռեստորանում պիտի անցկացնենք: Ձեզ հրավիրում եմ, դու ու մաման էլ կարող եք գալ ռեստորան, միայն թե դրա համար յուրաքանչյուրդ քսանական պիտի մուծեք: Այսօր դասղեկը պիտի գա ու ասի, թե ինչքան ենք հավաքելու զանգակների, հրավիրատոմսերի, ուսուցիչների նվերների, դահլիճի, միջոցառման սցենարի համար: Այն, երևի պատվիրեն, դասի ոչ ոք չի գալիս` հազիվ մասնավոր պարապմունքներն են հարցնում, թե չէ` ինքներս կգրեինք:

Եթե կարդալով մինչև այստեղ հասել ես, ուրեմն, լավ է, այս դեղերի ցուցակը քեզ պետք չի գա: Այնուամենայնիվ, այն կցում եմ սրա հետ, որովհետև վերոհիշյալ ցուցակը դեռ կեսի կեսն է: Լրիվ չհասցրի գրել` քննությունից ուշանում էի: Ի դեպ, քննության համար ծաղիկների ու քննական հանձնաժողովի հյուրասիրության համար փող են հավաքել: Իմ տեղն ուրիշն է տվել, ես ասացի, որ մյուս քննությանը կբերեմ: Գումարը կճշտեմ, հաջորդ քննությունը վաղը՝ չէ, մյուս օրն է: Հա , մեկ էլ ուզում եմ հիշեցնել, որ դասախոսների վարձը պետք է վճարել մինչև ամսվա վերջ:

Հ.Գ. Պապ, մի՞թե չես ուզում, որ քո դստեր ավարտական երեկոն անմոռանալի լինի: Չկարծես, թե սա ասում եմ, որ լուսանկարչական ժապավեն ու դատարկ տեսաերիզ գնես…

Քո դուստր` Արփինե Գրիգորյան, 16տ., 2000թ.